scandjvutmp13601

287

Patyczki.

b)    Układają kontury przedmiotów na zadany temat w czasie ilustrowania pogadanki, rozmowy lub opowiadania;

c)    układają podług dyktanda, kiedy chodzi o zaznajomienie się z kierunkiem lub położeniem patyczka (tej uzmysłowionej linji).

Rozpoczynać należy od małej ilości patyczków.

Podczas robót samodzielnych można dać dziecku tyle patyczków, ile tego zajdzie potrzeba.

Zapoznanie z kierunkiem.

Przykłady:

Zajęcie z dwoma patyczkami. Poprzedniego dnia wychowawczyni zapoznała dzieci z pochodzeniem patyczków. Zrobiono je z sosnowego drzewa, które rozpiłowano na deski, a te znów na drobne patyczki. Może opowiedzieć „Historję sosny“. („Podarunek dla młodzieży*¹ Brzezińskiego).

Przy wejściu do klasy każde dziecko znajduje na swo-jem miejscu patyczek.

Ile masz przed sobą patyczków? A teraz? (wychowawczyni daje jeszcze jeden patyczek). Czy podobne są te patyczki do siebie? Gdyby patyczki mówić umiały, toby z pewnością zapytał jeden drugiego:    Przyjacielu, jesteś

taki sam, jak ja; coś ty za jeden? Patyczek opowiedziałby mu całą swoją historję. Cóżby mu opowiedział o sobie? (Tu dziecko powtórzy historję sosny). A drugi patyczek uważnieby go wysłuchał, a potem rzuciłyby się sobie w objęcia i powiedziały: Przyjacielu, toż to i moja historja jest ta sama; tośmy z tobą z tego samego drzewa. O, ileśmy to w życiu przeżyli! Możeby i popłakały się patyki, wspominając dawne czasy. Ale zawsze razem to