18720 IMG63 (6)

Zćmuem R. M»lmd» dyifeksję powodłyc zaburzony proce* łaterakza cji ftmkcji wzrok«*wo-przc$tm*nny«;h i językowych. Wyniki badań Grabów śkiej i wspg^prKowntfót sugerują odwrócony wionec tspetńi ftmkgt małmr) mózgu u dzieci z dyśleksją rozwojową. Odmienna łiterab-ngi dotyczy jednak tytko reprodukcji niektórych rodzajów bodźców.

W koncepcji D. Bakkera przyczyną dysłekaji są zakłócenia w zmiennym zaangażowaniu prawej i lewej półkuli w procesie opanowywania unttejęt-nośd czytania. Prowadzone przez niego badania aktywności bioelektrycznej mózgu z zastosowaniem EEG oraz potencjałów wywołanych, a także wykorzystanie w eksperymentach techniki słyszenia rozdziełnousznego pozwoliły wyłonić dwa typy dyałeksp: percepcyjną i językową, uwarunkowane odmiennym* mechanizmami mózgowymi.

W dysłekaji typu P, percepcyjnej, prawa półkula mózgu zbyt długo utrzymuje kontrolę nad procesem czytania, co sprawia, źe poziom tej umiejętności jest mewystarczający. Dziecko czyta wówczas powoli, stosuje technikę głoskowania i sylabizowania, popełnia błędy czasowe, robiąc długie pauzy w czytaniu, wielokrotnie powtarzając odczytywany tekst.

W dysleksji typu L, językowej, lewa półkola mózgu zbyt wcześnie przejmuje przewodnią rolę podczas czytania, co sprawia, Ze w wykonywanie tej czynności angażują się niedojrzałe strategie lingwistyczne. W efekcie dziecko czyta szybko, ale niedokładnie, popełniając wiele błędów substancjalnych, polegających na myleniu liter podobnych graficznie i przestrzennie, zniekształca dekodowane wyrazy, co znacznie osłabia poziom rozumienia odczytywanych treści. Zdaniem Bakkera dysleksja typu P jest efektem nadmiernej aktywności prawej półkuli mózgu, a słabiej rozwiniętej półkuli lewej. Natomiast dysleksja typu L to rezultat nadak-tywnośd półkuli lewej, a niedostatecznego rozwoju prawej półkuli mózgu.

Badania znaczenia tylnych obszarów korowych w dysleksfi rozwojowej

Z badań post mttrtem prowadzonych pod kierunkiem A. Galaburdy, polegających na analizie anatomicznej mózgów zmarłych dyslektyków, wynika, że różnice w anatomicznej asymetrii dotyczą głównie okołicy skroniowej, zwłaszcza pUtnum UmporaU. W populacji ludzkiej zwykle struktura ta jest niesymetryczna, większa po stronie lewej. Występuje też, chociaż bardzo rzadko, sytuacja odwrotna, z przewagą obszaru w półkuli prawej. Natomiast mózgi poddawane analizie post morUm charakteryzowała symetria tej struktury. Oba łateralne obszary były stosunkowo duże, co 150 może wskazywać na to, iż region prawego płata skroniowego zawierał zbyt