26684 PZP 1918 1994 s27

hóh;\ /dynamizowania wzajemnych kontaktów na wszystkich polach był /głos>_{onv w} 1994 roku przez ministra Andrzeja Olechowskiego kłunj»U-ks_OWy piugram rozwoju stosunków ze Wschodem. Jak wiele innych pilskich inicjatyw pozostał on jednak bez odpowiedzi. Naj-poważniej_SZy_m pn>b!cmcm utrudniającym wzajemne stosunki stało mc jednał- konsekwentnie powtarzane rosyjskie veto wobec szybkiej integracji Polski i- NATO. Nie mając, a) deklarują zachodni politycy, lx:zpośrc<]_nj_Cg₀ wpływu na decyzję Sojuszu w tej sprawie, stanowi to jednak _t|_c f_aC(n czynnik spowalniający dyskusję nad przyszłością bezpieczeństwa europejskiego. Polska od chwili ogłoszenia pryncypiów ję_WCj polityki bezpieczeństwa opowiada się za ułożeniem stosunków NATO-Rosja uwzględniających mocarstwowy wymiar tego pa%i_WHj oraz służących sprawom współdziałania na rzecz pokoju i bezpieczeństwa. Nie może to jednak oznaczać przyznania Rasji pr;_lwa współdecydowania o rozszerzeniu zachodnich struktur obronnych

Bez. W;ppj_cniji jednak Moskwa ma do spełnienia ważną rolę w procesie bu<i_mVy nowej architektury bezpieczeństwa europejskiego. Jako supermocarstwo posiada ona poważny potencjał mogący wspierać proces .Stabilnego i harmonijnego rozwoju stosunków europejskich. Byłoby pożądane, gdyby poza stosunkami z NATO i U ZE konccnt-rowala ą|ę ₀na na rozwiązywaniu konkretnych problemów (operacje pok°j<>\Vc i humanitarne, nieproliferacja, rozbrojenie itp.) z wykorzystaniem istniejących struktur międzynarodowych, np. OBWE.

^r/ctbiiawioite w skrócie czynniki. związane z naturą zmieniającego się otnc._/c,_łj_{a nl}iędzynarodowego Polski, wraz ze sumem spraw w pań slwie b^dąz pewnością określały kierunki aktywności muszej polityki z^granic/nej i wpływały na jej skuteczność. Pośród spraw wewnątrzpaństwowy^, priorytet ma bez. wątpienia dalsze wzmacnianie instytucji demokratycznych i tworzenie warunków rozwoju gospodarki rynkow_cj Dobrze prowadzona polityka zagraniczna i sukces w budowaniu Wewnętrznie silnego i dynamicznie rozwijającego się państwa współzaje/^ ₀<l siebie, decydując na równi o międzynarodowej pozycji Polski. Myśląc o stanie środowiska międzynarodowego nie wolno zapom j,^ j_c jnak o zagrożeniach, z którymi będzie stykać się polska polityka zagraniczna. W wielu przypadkach mają one charakter ogólnoeuropejski lub globalny, wykraczając poza polską specyfikę. Takie problemy ekonomiczne i społeczne, jak nierównomierny rozwój

■

różnych części świata oraz zwijane z tym zagrożenia niekontrolowaną migracją i napięciami społecznymi, naruszanie praw człowieka, '/ip mżenia ekologiczne, niepewność co do przyszłości porozumień i"zbrojeniowych, proliferacja technologii wojskowych i wiele innych

uprawy, które będą dotykały również Polskę jako integralny składnik porządku międzynarodowego.

/. perspektywy pięciu lal suwerennie określanej i niezależnie rcali-• "wniicj polityki zagranicznej można stwierdzić, iż ma ona już za "bą etap definiowania podstawowych kierunków, na których w na i-.pnych lalach ładzie skupiać się jej aktywność. W ciągu tak krót->m po czasu zdołano leż bez wątpienia uczynić bardzo wiele, aby >* v/iutczonc cele stały się dziś możliwe do osiągnięcia w nieodległej pi v złości. Polska zaistniała w stosunkach międzynarodowych jako pi-.iiier transformacji systemowej na obszarze byłej strefy sowieckiego lyktatu; umacnia się także jej pozycja polilyczna i gospodarcza ■ lumpie Środkowej. Proces ten wspiera szeroki consensus głównych .1 politycznych i większości społeczeństwa w kwestii trafności okreś-l iii.i drogi rozwojowej naszego kraju. W interesie polskich reform i. \ utrzymanie tego consensusu umożliwiającego kontynuowanie u lywnych starań o korzystniejsze i trwałe urzeczywistnienie polskiej ... ji stanu w nadchodzącym trzecim tysiącleciu.

57