29101 IMGF82 (2)

^10ł“y» w

^*odaj

n»>

samowolnym

utworze Jaki_CRo4

tym poecie ty^ * poety bezpośrednio p_Q - _ -    — -^u    myśU typ bio^r ' “ najobszerniejszy jego

« ^    życiorysu trotuarami    ^k,óry *xie= zadawala &i_ę

a ^tC«° ^co wypadałoby tutzwaC rat * ^CC5Ł ^^C<Sr> ^w ostatecznych

_ _ P?⁶^ »«=picj ni* nattiira. jego r^!^_r^p,y^°^8r“^fiĄ- ^Mot«= nic pojęć; jest tworzeniem    *“    •“ ^JC‘t .»mo-

---toym nie nic odpowiada. K.«*aySS^L pojęetowych. któ-

^c,v*^fa 5*"“*.    fc~j§|

^ł _ „    . ^w“y»*Ł*m» innym, pojęciami. Ta wybrana rort,:,^

''^^Ui^i^^,,epiCJ P°^ct«- Wskazuje na Świat najbliższy jego j    ^g- y.^^{y :ŁSŁS} adnicze elementy, na które rozkłada on caioi^

Odkryj® J^CK° filozofię głębiej niż treść jego dzieł. Jest oknem w je_go jsccm, w którym możemy dokonać punkcji w jego stos pacie-

rj»»» drga cała od zamieci metafor. Nigdy przenośnia nie byka nrtyttycznym lat fawtnryzowanym j»^k    Próbowano wyduma,

wc zjawisko literackie Smęcacnic m i przytępieniem człowieka potrzebą drażnienia go ostrzem nowycl., niespodziewanych po-Ttumaczenic to jct fełszywe, ponieważ J«t prawdziwe nie

e*t

wypadku. Chcę powiedzieć: Icaialc ®⁰”=₁P°?«»^leluc '‘?"^acki'

^v *    lxzl> troski iwie wmawiało mu

e efektowne związki słów. _n.i przenośniami, to moim JW taić u«zuzc    ".rculł*"™- Metafora (powtóiz«)

cwoi ^niem pojęć i J

tcoicm związków pojęcio-

wych, którym w święcie realnym nic nie odpowiada. Nie jest więc środkiem realistycznego odtwarzania świata. Nie jest niewolniczym inwentanowaniem rzeczywistości. Nie jest opisem. Przenosząc pojęcia w dzielnice, do których one metrykalnie nie należą, metafora przekształca rzeczywistość doznań i przetwarza ją na nową rzeczywistość, rzeczywistość czysto poetycką¹. Nic więc dziwnego, ic dzisiaj, kiedy cała sztuka buduje swą drogę z wiaduktów anty-rcalizmu, przenośnia musiała stać się najbardziej poszukiwanym środkiem poetyckim. Dokonuje ona tego samego procesu transformacji, do którego innymi środkami zmierza plastyka dzisiejsza. Metafora odgrywa w poezji część tej roli, jaką w malarstwie odgrywają formy abstrakcyjne. Można by nawet powiedzieć, że kub, walec, trójkąt są metaforami plastyki. Ta właśnie szczególna rola metafory, ten jej związek z ogólnymi usiłowaniami artystycznymi naszych czasów stały się źródłem jej bąjnego rozrostu dzisiejszego. 2. Ekonomlzm. Metafora jest sama przez się skrótem. Jest ona prawie zawsze skróconym porównaniem poetyckim. Za- ‘ oszczędza się przy niej porównawcze „jak“, które tak długo było nudną wanilią kucharstwa literackiego; zaoszczędza się orzeczenie zdania porównawczego przy porównaniach bardziej rozwiniętych; zaoszczędza się koszty długich określeń, które zastępują się jednym pojęciem wyrazistym; zaoszczędza alę wreszcie sporą ilość waty słownej, służącej jedynie do wypełnienia zdania dla nadania mu miękkich okrągłości, często wyłącznic tylko rytmicznych. Ta redukcja wydatku słownego, dokonująca się przy faktycznym czy * też tylko fikcyjnym przekształcaniu porównania na przenośnię, odgrywa w nowej poezji rolę bardzo ważną. Poeci dzisiejsi — a przynajmniej ci z nich, przez których najsilniej przemawia glos nowoczesności — zrywają z rozrzutnymi słowo tryskam i dotychczasowego pieśnienia, a zmierzają do wprowadzenia w swoje rzemiosło jak najoszczędniejszej gospodarki słownej. Opanowało ich to samo prawo, które rządzi wszystkimi dziedzinami naszej działalności: ekonomizm środków. A metafora jest właśnie jednym z środków poetyckich najbardziej ekonomicznych.

■Wf ««abp—MhrfMto. IOW Mil—a ■*■»■!»    P*M<a«0 •*»!*. v

Tkwi w nich symbolika. • nowel — col ■ nUlytl ^Ło&ł|t»wł, ■*— W p.ri IsU*!    1.1 nyn 11»

55