29386 s15 (6)

każdym przyrządem umocowane są armatury oświetlenia tarcz światłem czerwonym. Zestaw przyrządów umożliwia wykonywanie lotów w trudnych warunkach atmosferycznych bez widoczności ziemi. Samolot wyposażony jest w pilota automatycznego AP-28Ł-1, który zapewnia sterowanie podczas zmiany kierunku lotu, wznoszenie, opadanie, lot po ortodromie (wg sygnałów GPK) i po loksodromic (wg sygnałów GIK), stabilizację wysokości lotu oraz samoczynne trymero-wanie steru wysokości. Klot automatyczny znajduje zastosowanie w zakresie prędkości przyrządowej 300-y400 km/h i wysokości nie mniejszej niż 300 m. Podczas lotów wysokościowych załogę w tlen zaopatruje pokładowa instalacja tlenowa składająca się z dwóch butli kulistych o pojemności 24,5 I każda i ciśnieniu roboczym 15 MPa (150 kG/cm^J), przyrządów KP-24MT do indywidualnego zaopatrywania członków załogi, przewodów, reduktorów. Wszystkie części i zespoły wykonane są w_wariancic tropikalnym.

Wyposażenie radioelektroniczne składa się z urządzeń radiołączności, urządzeń radionawigacyjnych i systemu lądowania według przyrządów. Do prowadzenia korespondencji zewnętrznej przeznaczone są dwa komplety radiostacji UKF R-802 GM, nadajnik KF R-836 i odbiornik KF US-SK. Wewnętrzną łączność zapewnia telefon pokładowy SPU-7. Nawigowanie samolotem odbywa się za pomocą radiokompasu ARJC-1J, który określa kierunek na radiolatarnię lub radiostację prowadzącą. W celu pomiaru rzeczywistej wysokości lotu, niezależnie od warunków meteorologicznych i ukształtowania terenu, samolot wyposażony jest w radiowysokościomierz RW-4. W przedniej części kadłuba zabudowana jest stacja radiolokacyjna RPSN-3jV Emblcma, która zapewnia radiolokacyjną obserwację powierzchni ziemi , wykrywanie stref burzowych, statków powietrznych lecących w przedniej pólstrcfie zasięgu stacji, określania wartości sumarycznego kąta znoszenia i ślizgu oraz prędkości podróżnej samolotu. Moment przelotu nad radiolatamią sygnalizuje odbiornik sygnału MRP-56P. Prowadzoną korespondencję z ziemią i między członkami załogi rejestruje pokładowy magnetofon NS-61. Zapisuje on mowę na drucie magnetycznym o średnicy 0,05 mm, którego szpulka zapewnia nagrywanie w ciągu 5 godzin 30 minut lotu. System lądowania według przyrządów SP-50M przeznaczony jest do zapewnienia wykonania bezpiecznego podejścia do lądowania w dzień i w nocy w trudnych warunkach atmosferycznych. Specjalna przystawka AP-1 umożliwia działanie systemu wspólnie z systemem II. S^- (podczas lądowania na lotniskach komunikacji międzynarodowej) na ograniczonej liczbie kanałów. Samolot wyposażony jest także w urządzenie ,, swój-obcy¹’.

WYPOSAŻENIE TRANSPORTOWO-DESAN-TOWE przeznaczone jest do desantowania ludzi, sprzętu bojowego na spadochronach, załadunku i rozładunku towarów, sprzętu wojskowego, pojazdów mechanicznych o masie do 2 ton. W kabinie ładunkowej (ładowni) wzdłuż lewej i prawej ściany umocowane są składane siedzenia dla skoczków, którzy opuszczają samolot jeden za drugim przez właz ładunkowy (pochylnia wysunięta jest pod kadłub). Między 11 i 38 wręgą znajdują się dwie liny wymuszonego otwarcia spadochronów. Do desantowania

• System lądowania według radiowych przyrządów pokładowych.

sprzętu na specjalnych platformach służy transporter P-I57, który zrzuca automatycznie za pomocą przyrządu PGS-24 dowolną ilość grup platform. Tran-spoter wmontowany jest w konstrukcję podłogi kabiny ładunkowej i napędzany elektrycznie. Na suficie ładowni między wręgą 28 a 40 znajduje się urządzenie ładunkowe, składające się z wciągarki elektrycznej BŁ-56, szyny jezdnej, wózka z hakiem. Udźwig tego urządzenia wynosi 1500 kg, a maksymalna wysokość podnoszenia 2,33 m. Do zabezpieczenia ładunków przed przypadkowym przemieszczeniem się podczas startu i lotu służą specjalne węzły, pasy--ściągacze, siatki mocujące oraz sznury.

WYPOSAŻENIE SOCJALNO-BYTOWE składa się z toalety, umywalki (między 7 a 10 wręgą) oraz z półki, na której zamontowany jest wTzątnik elektryczny CEL-2 i termos ET-9 o ogólnej pojemności 16,5 L Razem z wrzątnikiem i termosem umieszczone są gniazda przyłączenia ich do pokładowej sieci elektrycznej.

ZASTOSOWANIE

SAMOLOTU

Lekkie samoloty transportowe An-26 w ludowym Wojsku Polskim zastąpiły wysłużone samoloty transportowe typu Li-2. Pierwsze egzemplarze zostały sprowadzone do kraju w marcu 1972 r. Wprowadzenie samolotów An-26 do eksploatacji przyczyniło się do rozwoju jednostek lotnictwa transportowego i stanowiło akt modernizacji wojskowego transportu powietrznego. Samoloty An-26 brały wielokrotnie udział w ćwiczeniach wojskowych państw-stron Układu Warszawskiego oraz przewoziły pierwszą jednostkę Wojska Polskiego wchodzącą w skład Pokojowych Sił ONZ na Bliskim Wschodzie. Spieszyły także na pomoc podczas klęsk żywiołowych w Rumunii i Jugosławii. Samolot jest przystosowany do przewożenia ładunków o masie nic przekraczającej 5500 kg, ładowanych w specjalnych opakowaniach z transportera P-I57. Desantowanie ładunków powinno odbywać się przy prędkości lotu 270-4-350 km/h. Do zrzucania ładunków w standardowych opakowaniach służą odpowiednie układy spadochronowe, które mogą być wykorzystywane w następujących wariantach załadunkowych na jeden wylot: PGS-500 — 7 sztuk, PDSB-1 — 16 sztuk, PDUR-47 — 20-4-27 sztuk. Wyważenie samolotu podczas desantowania zmienia się w przedziałach: 24—30% SCA (średniej cięciwy aerodynamicznej), przed desantowaniem, 38—42% SCA w czasie zrzucania ładunków (wartość największa) i 9—16,7% SGA po zrzuceniu ładunków. Maksy-

Samolot transportowy An-26 na jednym z lotnisk wojskowych (fot. J. Amerski)

C-