33767 strona (185)

b)    w wyniku uszkodzenia nerwu przy całkowitej degeneracji mięśnia a = 1;

c)    w świeżym uszkodzeniu lub w okresie regeneracji a > I do 2,5.

Kilkakrotne badanie pozwala ocenić kierunek i dynamikę zmian porażenia

obwodowego.

Ad G. W niektórych przypadkach nie można oznaczyć reobazy i progowej wartości akomodacji, ponieważ pacjent nie wytrzymuje impulsu trwającego 1000 ms (np. dzieci). Wówczas takie samo obliczenie dokonuje się dla natężenia przy impulsach trójkątnych i prostokątnych trwających 500 ms. Współczynnik tak obliczony nazywamy ilorazem akomodacji. )ego wartości są nieznacznie niższe niż wartości współczynnika akomodacji.

4.4.4. Technika eiektrodiagnostyczna

Do elektrodiagnostyki należy:

1.    Umiejętność badania pobudliwości elektrycznej mięśni i nerwów.

2.    Umiejętność interpretacji wyników tego badania.

3.    Umiejętność praktycznego zastosowania wyników badania i ich interpretacji.

Dwie ostatnie umiejętności wynikają z wiedzy o pobudliwości mięśni i nerwów

omówionych w poprzednich rozdziałach. W tym rozdziale opisano techniki oznaczania głównych miar pobudliwości.

Pobudliwość mięśni leżących w warstwach powierzchownych, tj. nie przykrytych innymi mięśniami, można oznaczyć przez nieuszkodzoną skórę. Takie badanie przeprowadza się w gabinetach fizykoterapii. Do badania pobudliwości mięśni leżących głębiej trzeba użyć elektrod igłowych. Badanie wykonuje się w specjalnych pracowniach diagnostycznych, zwykle z użyciem elektromiografu.

Przy oznaczeniu miar pobudliwości postępujemy według zasad podanych w podrozdziałach 1.7, 1.8 oraz 4.2. Są to zabiegi wymagające stałej obecności terapeuty. Pacjenta należy ułożyć w pozycji pozwalającej na obserwację ruchu wykonywanego badanym mięśniem. Dla kończyn dolnych będzie to zawsze pozycja leżąca. Dla kończyn górnych może być siedząca lub leżąca. Stawy objęte badaniem powinny być ustawione w pozycji zerowej.

Po wybraniu pozycji montuje się obwód elektryczny:

1.    Elektrodę bierną 10 x 10 cm umocowuje się na udzie, okolicy krzyżowej lub karku, tj. na dużej powierzchni, na której są dobre warunki do ułożenia dużej elektrody, nie ma blisko wrażliwych narządów, a pole elektryczne można skierować na badany narząd.

2.    Wyznaczamy punkt motoryczny odpowiadający badanemu mięśniowi. Służą do tego tablice punktów motorycznych.

3.    Przygotowujemy elektrodę czynną, punktową z przerywaczem, terapeuta będzie ją trzymał w prawej ręce.

4.    Przy oznaczaniu pobudliwości mięśnia odnerwionego punkt motoryczny bywa nieoznaczalny. W tych przypadkach należy stosować metodę dwu równych, małych (1 x 1 cm) elektrod, umieszczonych na dwóch końcach czynnościowych, dostępnego odcinka badanego mięśnia (najlepiej w miejscach przejścia w ścięgno), jest to metoda dwubiegunowa.

185