38923 P4210046

un/noiA pmnfnckmprmt

MMm «r MałuUnum,

"**■ fwtroii.    Cmmmamm w Maty — aafytef ipitwt chór. warty iw pny>

parfku Mmmtmm wmrwświ kpmwtfą aybrmm cakmkamim chóru,

^    śpttmy rotpoczynaią ctkaakaww chóru

Cechy muzyczne:

•-    patkmm % kantyka wykorzystają pan formuły awladyeint ⁽tony) powUt

fiMt w katcfym mmk

— Mtyfcay ofcnpwMM ammkaśtśa (w kantyku i śpurwacb mwatoycfc opraa>< mat MfcoMpcaMl;

• ukryty ImMC ^flujiiny au+dzy ataiyloną a pHlams¹.

Okład kmtfaif

— amea#eM| Mtśrm - hahi — Rifow. iW tnoUafohum t niektóre InŁnńty zacho* ww$ą Wanta praktykę Kaina —■ Wer* - Rnirtn — itd u do Glona Patn --Idkw¹

Ajpcfa M9MMHtkf

wttytikw wkm* ndctnki śpurartj matykmtlnrgo łpśawane aą mlho w * taliach, albo pruta kaaUrfo przy pulpicie flipicjiB w środka chóru,

I* kpttwy wykonywane w ohrybw dbóru — brak wjęc przectrzennego dialogu

SufwtHksj grapa ńpwwów z wrraami na Offerl/tńum jest opracowana malismaty-i W len tpotób pad względem muzycznym (ale me obrzędowym czy ceremonialnym/ mu one blizeze kpinwom reejjotwwiaJnym.

* Refren w int/itntorium ópiewa *k; w całości na początku i końcu, natomiast pomiędzy (tarami wentow pmJmowycfc obie strony chóru ópfewają na zmianą tylko połowę nfaMt    - • jyjggSódgftfeira

Rozdział 6

GODZINY KANONICZNE [OFFICIUM DIYINUM)

Tło historyczne

Kształt Oficjum do VIII wieku

Modlitwy poranna i wieczorna były zasądnięzymL.nabożeństwami -codziennymi. odprawianymi przez chrześcijan pierwotnego Kościoła. Nabożeństwo modlitwy porannej rozpoczynał śpiew uwielbienia zawierający psalmy wielbiące (.Laudate) — nr 148—150; stąd późniejsza nazwa łacińska Laudeti matułinaleg — Uwielbienie poranne. Modlitwa wieczorna 'Nieszpory! miała swój specjalny akcent — ceremonialne zapalanie lamp -Ł, (lucernarium), W liturgii średniowiecznej zwyczaj ten zaniknął.

Do IV wieku w Jerozolimie utrzymało się monastyczne nabożeństwo odprawiane przed świtom — zwiastun nocnego Matutinum, określanego czasami jako Wigilie Mnisi i mniszki spotykali się także na modlitwie w ciągu dnia; praktyka ta została później sformalizowana w oficjum Prymy, Tercji, Seks ty i Nony. (Wartościowe informacje na ten temat pochodzą z relacji [pamiętnika] hiszpańskiej mniszki Egerii. która podczas swojej wizyty w Jerozolimie {w 380 roku) opisała tamtejszą liturgię.)

Klasyczne ukształtowanie zachodniego Oficjum najbardziej czytelnie prezentuje reguła św Benedykta, opracowana w I połowie VI wieku. Jednak, jak stwierdzono w Rozdziale 1. reguła św. Be i,'idy k ta jest jedynie określeniem jednego ze zwyczajów monastycznych tego czasu. Jej fragmenty, związane bezpośrednio z liturgią (zwłaszcza Rozdziały 8-20), opisują pory i układ codziennych, wspólnych nabożeństw w klasztorze, w tym także recytacje psałterza. Chociaż św, Benedykt pisał swą regułę z myślą o swym własnym klasztorze na Monte Cassino w środkowych

93