41295 Obraz2

Zasady planowania i kształtowania terenów zieleni ulegały nieustannym zmianom w ciągu historii. Wyrazem tego było pojawianie się nowych stylów w projektowaniu ogrodów i nowych zasad w kształtowaniu zieleni w miastach, szczególnie na przełomie XIX i XX wieku. Przeobrażeniom ulegały również zasady kształtowania krajobrazu. Między poszczególnymi stylami architektury ogrodów znane są okresy pośrednie, eklektyczne, łączące wspólne cechy poszczególnych stylów w architekturze terenów zieleni. W końcu XX wieku w kształtowaniu terenów zieleni utrwalił się styl krajobrazowy, pozbawiony sztucznych elementów charakterystycznych dla baroku (symetria ogrodu, cięte żywopłoty, prostokątne układy wodne itp.), a szczególnie ostatniego jego okresu - stylu rokoko.

W wyposażeniu terenów zieleni wyróżniamy dwie grupy elementów: roślinne i architektury ogrodowej (budowlanej).

Elementy roślinne:

-    drzewa (liściaste, iglaste),

-    krzewy (liściaste, iglaste),

-    trawniki (parkowe, gazonowe, specjalne),

-    układy kwiatowe (rabaty, kwietniki),

-    rośliny okrywowe,

-    rośliny wodne.

Elementy architektury ogrodowej:

-    drogi, schody i tarasy,

-    murki, trejaże, pergole,

-    urządzenia oświetleniowe (lampy i projektory),

-    zbiorniki wodne i fontanny,

-    elementy wyposażenia placów zabaw,

-    ławki parkowe, ogrodzenia,

-    budowle symboliczne i użytkowe (rzeźby, świątynie, altany).

Z wykorzystaniem wymienionych elementów projektuje się i urządza tzw. zieleń komponowaną.

Obecnie we wszystkich układach planowania miejskich terenów zieleni, oprócz dominującej tendencji tworzenia zieleni komponowanej (zieleń parkowa, towarzysząca ciągom komunikacyjnym, zabudowie mieszkaniowej oraz obiektom specjalnym, jak uczelnie, zakłady przemysłowe, ogrody dydaktyczne, cmentarze), coraz częściej pojawiają się drobne elementy roślinne rozmieszczane w miastach jako okolicznościowa dekoracja przenośna (trawniki, kwietniki, drzewa, krzewy w pojemnikach). Swą barwą i formą ożywiają one tereny utwardzone, tarasy, ulice (chodniki), zabudowane i utwardzone place, a także inne miejsca. We współczesnych zagęszczonych miastach brakuje bowiem przestrzeni do uprawy zieleni w naturalnej glebie.

25