70145 SAMc66

. W™ \m\ ^

#;Ł-^

fcW* i it* * **

jt&f j _lis{ nawet dla t*^mo*

W0&&?¹

MB&s3tós:t

N® fil*!?!"¹ Mam Jajo „mewia ^lv| J?ł» *•* i»sw Chrystusowego, co z fc Wl fi gj zwykle w jakiś sposób się poro-

demaskując lub prorokujęc, Ich gp.

I 1^{,le awe kritllie}' $»^to

\ I    db° thJHw zdania#. Zna-

‘k Jki M\w '    i cmfpnntn^h iiinvłiti/tMk lok

Vja \i [piiaiiłu v -—•—

#p^rof^w ‘

ie_S[ mm jurodiwego to swoista „aulokomunikacja" w, k ^Slli inWwlitwa skierowana do samego siebie i do Boga. ⁰ \ Związana jest ona bezpośrednio z bierną stroną szaleń-^ J sto Chrystusowego, czyli z samopoznaniem i samodosko-« ^Mlf ^m F ®ego tak uparcie wysuwają postulat mil-*; JMf czenia hagiografowie, dlatego też w języku jurodiwego feii ^m'k® jako autokomunikacja zachowuje rolą punktu ' Ck *yjtó i swego rodzaju fundamentalnej zasady. v j| kodyfikację tej zasady można dostrzec w scenie otwiera ^KW żywot Michała Klopskiego,

■ Do klasztoru klopskiego w nocy przyszedł pewien świą-I tobliwy starzec. Ihuraen Teodozy „zwraca się do niego: I ||! ty jesteś? Człowiekiem jesteś czy biesem? Jak ci na ■    1 ten odpowiada tymi samymi słowami: *Czlowie-

k*B jesteś czy biesem? Jak ci na imię?» I Teodozy stadia te same pytania po raz drugi i trzeci I Michał od-Powiada mu tak samo po raz drugi i trzeci (.»). I Teodozy ,Jak do nas trafiłeś? Skąd przyszedłeś? Ja-