Długość ciało 35-40 cm, ogona 12-15 cm. ciężar ciała 400-900 g. Kształtem przypomina tchórza. Głowę ma bardziej podłużna, palce połączone owłosiona błona pławna. Norka europejska ma lśniące futerko. składające się z gęstych włosów ościstych, bardzo sprężystych, o brązowym zabarwieniu, między którymi znajdują się jaśniejsze, bardzo gęste włosy puchowe (futro to jest wysoko cenione w kuśnierstwie). Środowiskiem występowania norki europejskiej są tereny za-bagnione, strumienie, brzegi jezior i większych potoków. Prowadzi głównie nocny tryb życia. Poluje na drobne gryzonie, żaby, raki, ryby, a także owady wodne. Znakomicie pływa i nurkuje pod wodą może przebywać do 2 minut. Nie buduje nor, lecz wykorzystuje na schronienie nisko położone dziuple, szczeliny gruntu, wykroty i kępy olch oraz nory innych zwierząt (głównie karczowników). Norki zwykle prowadzą samotny tryl) życia, jednak miesiącami mogą trzymać się razem w grupach rodzinnych. Nie zapadają w sen zimowy. Latem prowadzą zwykle osiadły, natomiast zimą koczowniczy tryb życia. Młode przychodzą na świat w- kwietniu i jest ich w miocie od 2 do 7 sztuk. Są ślepe i otwierają oczy po miesiącu, a usamodzielniają się w wieku 70-80 dni. Jesienią młode norki osiągają wielkość dorosłych. Żyją około 7-10 lat.
Norka europejska niegdyś występowała dość pospolicie, obecnie w całej Europie należy do niezwykłych rzadkości. W Polsce prawdopodobnie została całkowicie wytępiona. Spotyka się u nas coraz częściej, bardzo podobne do norek europejskich, norki amerykańskie, które po ucieczce z ferm hodowlanych zdziczały i obecnie występują na Kujawach, w województwie olsztyńskim i Puszczy Białowieskiej. Norka amerykańska jest większa od europejskiej i ma nieco dłuższy ogon. W Polsce norka amerykańska nie znajduje się na liście gatunków chronionych.
TrA
45