74818 IMGv26

od otrzymanych wyników w obydwu klasyfikacją dokonuje H podziału badanych osób na cztery ogólfoe grupy !u na ich zaopatrzenie w aparaty słuchowe, według następują, schematu:

TP	IN
i Błędów mniej	| rozumienie powyżej	identyfikacja w' normie, łatwe
| niż 5%	95%	dopasowanie aparatu slucho- , wego
J Błędów od	I rozumienie od	normalna procedura w dopaso-
! £H do 20%	I 95% do 50%	waniu aparatu słuchowego
1 Błędów od	I rozumienie od	niełatwe dopasowanie aparatu
1 20% do 48%	50% do 20%	słuchowego
1 błędów powyżej 40%	I rozumienie poniżej 1 20%	dopasowywanie aparatu słuchowego w specjalny sposób

Ocena umiejętności językowych poniżej 5 roku życia uwzględnia podział na 4 grupy. Ustadenia biap sugerują ponadto, aby specjalista w zakresie m. in. dopasowywania aparatów słuchowych j(H6rgerateaku-^ stflcer-audioprotetyk^{1 2 3}, specjalność, której w naszym kraju jeszcze nie ma) stosował techniki odpowiednie do swoistości upośledzenia, a więc dostosowane do zaburzenia i opóźnienia rozwoju mowy; przeprowadzał regularne kontrole; wykorzystywał środki umożliwiające ustalenie skuteczności aparatów słuchowych; stosował techniki odpowiednie do mo= żliwośd ekspresji dziecka.

Zalecenia biap nie zawierają wskazań dotyczących klasyfikacji pedagogicznej. Nie zostały one jeszcze, opracowane. Nie ulega jednak wątpliwości, że wyniki badań poszczególnych dyscyplin surdologicznyoh, między innymi stosowane w osich podziały i klasyfikacje, muszą być brane pod uwagę w klasyfikacjach pedagogicznych. Klasyfikacje ipeda-*

gogiczne obok ubytku słuchu uwzględniają m. in. moHh»ośd

cyjne zarówno samego dziecka, jak też systemu szkolnego I środo*HH

społecznego dziecka z uszkodzonym słuchem I

W surdopedagogice podstawą definicji | podziałów 00B z tadp dzonym słuchem są przede wszystkim możliwości kształcenia i wycho* warnia dziecd i dorosłych niesłyszących^M, w zależności od kh rOn^H umysłowego i społeczno-moralnego. Przyjmujemy bowiem, że nie tjnC utrata słuchu, He indywidualne oraz formalne moiiiwości szkolne stają się podstawowym kryterium klasyfikacji i w rezultacie przyporządkowania jednostki do określonej grupy osób z uszkodzonym słuchem.

Przez osobę z uszkodzonym słuchem będziemy zatem rozumieć taką, która wskutek trudności w samodzielnym przyswojeniu języka i mowy, •wynikających z uszkodzenia analizatora słuchowego, wymaga specjalnej pomocy w nauczaniu, wychowaniu d przysposobieniu do życia społecznego.

Tę specjalną pomoc wyznaczają rewalidacyjne potrzeby osoby nie-słyszącej, które mogą .być realizowane w określanych, konkretnych formach organizacyjnych procesu wychowawczego uwzględniających procesy wyrównawcze: pedagogicznego usprawnienia, pedagogicznej kompensacji i pedagogicznej korektory.

Alby określić potrzeby rewalidacyjne należy ustalić:

—    czy słuch został uszkodzony albo utracony przed czy po przyswojeniu mowy,

—    jak przebiegał d jakie są efekty procesu socjalizacji i edukacji (jeżeli taka miała miejsce) przed i po uszkodzeniu słuchu,

—    jakde farmy edukacji i socjalizacji wychowanek jest skłonny preferować (świadomie bądź nieświadomie),

—    jakimi możHwoścdami (wiadomościami i umiejętnościami, szczególnie językowymi) w uczeniu się wychowanek rozporządza. -

Innymi słowy, podstawowym pedagogicznym kryterium podziału osób z uszkodzonym słuchem będzie to, co niesłyszący wie i umie, szczególnie w zakresie sprawności językowej, z jaką grupą społeczną (światem słyszących bądź niesłyszących) się identyfikuje, jeżeli tó można stwierdzić, jakimi możliwościami rozwojowymi wychowanek rozporządza oraz jakie warunki organizacyjno-szkolne oferuje konkretny system edukacyjny.

Klasyfikacje osób z uszkodzonym słuchem powinny uwzględniać continuum cech chcianych (i niechcianych), ujmowanych dynamicznie, rozwojowo.

• Taką klasyczną klasyfikację stanowi pedagogiczna klasyfikacja K. Kirejczyka zamieszczona w jego pracy pt- Ewolucja systemów kształcenia dzieci płu-chych, Warszawa 1967, s. 14—26.

¹⁰ Różne podziały i klasyfikacje niesłyszących oraz przedstawione wnioski omawiam także w Rewalidacji niesłyszących, jw., s. 22—26.

I __

21

1

Międzynarodowe Biuro Audiofonołogiczne zaleca następujący program stu- I śńr przygotowujących audioprotetyków (ang. Audio-Acoustician, franc. Audio- --Acousiicien), na który składają się następujące przedmioty (wykłady i ćwiczenia): Wppki (akustyka, elektrolizyka, elektronika, elektroakustyka, elektrotechnika); fizjologia zmysłów (ogólnie), anatomia i fizjologia porównawcza organu słuchu krę-fnK6v; embriologia, anatomia, histologia, fizjologia, patologia oraz badanie służka I człowieka; technologia aparatów słuchowych; technika dopasowywania apa- | rzżu słuchowego; technika audiometryczna; środowisko akustyczne i sonometria;

2

lingwistyki i fonetyki; podstawy cybernetyki, techniki komputerowej, j Woniki; podstawy statyjtyki; podstawy neurologii, psychologii i defekto-flMnrjf psychologii i socjologii; wprowadzenie do logopedii i pedagogiki

3

toei; metody i techniki audiowizualne; ustawodawstwo i deontologia; prawo HIl# JmM. ffr*rl*z powinny trwać co najmniej 3 lata, w tym 2 lata wy--— w sumie 1800 godzin oraz 10 miesięcy praktyki.