81242 IMGU44

to lak/c nauka I fu)k:i/.nnlr, /.<■ nalt'ty się słuclut' whd» , niopom/onilc' /.<l/.lwiln nas, j^tly o kikIz, 17 kazano opj, '

- miar się na dziedziniec.

I Mawlail w rzędy - pomieszani z Innymi więźniami,gkj prowadzono wszystkie oddziały męskie - zaczęło tcłefcfZj czytując nazwiska. Jedni na prawo, Inni na lewo z pj,.,.’

Im nie padło moje nazwisko. Wyczytano mnie z I)mv Nic Wiedzieliśmy, eo myśleć Że lo segregacja do obozu, „„ pało już wątpliwości. Która tylko z grup pójdzie?

Po selekcji kazano udar się tło cel.

W tym dniu dostaliśmy dużą wyplskę. Zapasów mieliśmy ^ m. To jednak mało nas obchodziło. Każdy rozmyślał, dy^. wal, co oznacza selekcja. Rozmowom nie było korica.

li stcipnia 1940 r.

7. rana panuje piekło. Znów sprawdzanie list na dzledziiw dziwny korowód. Do naszej celi pchają Inne Krupy wlę^ Strażaków, policjantów, księży. Panuje niepomierny ścisk.

Pesymiści podnoszą głowę. Nie mówiliśmy, że wyślą obozu. Niektórzy nie wierzą jeszc ze. Mikulski jest jak najsp^ kojnlejszy. Inni piszą na gwałt grypsy do domu. Poruszeń* ogromne wśród polskiej administracji więziennej. Chodzą jmil czą.

Podczas selekcji mieliśmy złe przeczucia. Wszystkim kkmty jakiś miody gestapowiec, szczeniak, który kogoś uderzył, ko^ szarpnął, na kogoś wyjął rewolwer.

Piekło panuje przy układaniu na noc sienników. Już nam u mym było bardzo ciasno, gdy sala mieściła 48 ludzi. Obecnie)® koto 80 - a jeszcze w nocy kogoś dorzucą. Nasz starosta celicfc niczego się nie wtrąca, bo to bezcelowe. Niektórzy nie leń, i siedzą i śpią.

Co i kiedy z nami zrobią? Dokąd wywiozą? Niektórzy niemo?; spać. Jeśli nas wywiozą do Niemiec na roboty, to przecież w zmą nas na komisję, Wszak wśród nas są i sześćdziesięcioletni starcy. Są chorzy, słabi, ułomni. Każda komisja ich odrzuci. N; wszelki wypadek rzeczy mamy spakowane. Niektórzy mają to

ludy. I-'-' ’t\ m porad/k¹ trudno DzW rozdano nam po 2 kilogramy tliU-łw na pi .dróż. a nawet konserwy - 1 puszka na 2 i 3 więźniów Jutru więc jedzlemy.

/ 5 stopnia 1940 r.

Niektórzy więźniowie już o piątej rano byli ubrani. Niepokój nie pozwalał im długo spać.

Wcześnie rozdano śniadanie.

O siódmej rano knż.i nam wychodzić z rzeczami na dziedzi-nki I ustawiać się pupkami. Zajechały samochody ciężarowe, sprawdziwszy Ilość - dzieli} nas na grupy i biegiem każą wskakiwał do samochodów. Wiele mundurów hitlerowskich. Biją i po-pyi liaj.i przy jakimkolwiek marudzeniu.

W całym więzieniu cisza. Wszyscy pozostali w celach stoją przy oknach - choć stać zakazano i strzelają do okien.

Zostaliśmy załadowani. Otwierają się drzwi więzienia. Przed więzieniem dużo ludzi. Spostrzegam w tłumie swą siostrę Marię. Znaku dać nie mogę. bo obok mnie na tylnej poręczy otwartej ciężarówki siedzi gestapowiec z rewolwerem w ręku. Kiwam nieznacznie głową. Spostrzega mnie. Biegnie za samochodem. Samochody pędzą pełnym gazem. Dopędzić ich nie może. Znika ml w tłumie ulicznym. Jedziemy ulicą Żelazną. Sądzimy. że wiozą nas do Ujeżdżalni albo do Parku Paderewskiego, gdzie są zgromadzeni inni — połapani na ulicy. Ma ich być przeszło 1000 osób, gdyż była duża łapanka. Nas jest około 550 więźniów.

Samochody pełnym biegiem wyjeżdżają w Aleje Jerozolimskie. Nieporozumienie. Biorą kurs w prawo do mostu nad torami kolejowymi na Towarowej i potem do ul. Kolejowej. Wszyscy ludzie na ulicy, widząc korowód samochodów pędzących całym gazem, stają zdumieni. Ktoś płacze. Jakaś kobieta klęka i żegna się. Potworny korowód straceńców.

Zajeżdżamy na jakąś rampę kolejową. Wagony już stoją. Pakują nas do wagonów. Tłok, ścisk, brudna, zamączona podłoga. Udaje mi się usiąść pod ścianą wagonu. Drzwi wagonu ze zgrzytem zamykają się. Po półgodzinie otworzono je. Wchodzi

49