Fizyka to podstawowa nauka przyrodnicza. Zajmuje się badaniem właściwości materii i zjawisk zachodzących we Wszechświecie oraz wykrywaniem ogólnych praw, którym te zjawiska podlegają. Pod pojęciem Wszechświatu rozumiemy dostępny doświadczeniu1 2 obszar czasoprzestrzeni.
Nowożytną fizykę rozwijaną od wieku XVI do dzisiaj można podzielić na:
1. Fizykę klasyczną obejmującą mechanikę, termodynamikę i elektromagnetyzm.
2. Fizykę postklasyczną3, do której zaliczamy: szczególną i ogólną teorię względności, mechanikę kwantową (w tym fizykę: atomu, jądra atomowego, ciała stałego), elektrodynamikę kwantową, fizykę cząstek elementarnych i astrofizykę. Te dziedziny powstały w wieku XX.
Fizyka wypracowała odpowiednią metodologię, u podstaw której leży założenie o tym, że Wszechświat istnieje obiektywnie i jest poznawalny. Metoda badawcza fizyki polega na:
• obserwowaniu rzeczy (ciał) i zjawisk,
• wykonywaniu eksperymentów (także myślowych i komputerowych),
• wyciąganiu i formułowaniu wniosków w postaci możliwie ogólnych teorii,
• weryfikacji doświadczalnej zaproponowanych teorii.
Obserwacje i eksperymentowanie stanowią domenę głównie fizyki doświadczalnej i związane są w naturalny sposób z planowaniem i projektowaniem doświadczeń. To z kolei wymaga twórczego myślenia — odgrywającego istotną rolę na etapie przygotowywania i przeprowadzania eksperymentów — oraz umiejętności abstrahowania polegającego na odróżnianiu istotnych od nieistotnych elementów i czynników w prowadzanych badaniach. Fizyk przed przystąpieniem do wykonywania doświadczeń musi skonstruować i zbudować stanowisko pomiarowe, co pociąga za sobą konieczność stosowania bardzo złożonych i kosztownych przyrządów lub urządzeń. Przykładowo koszt Wielkiego Zderzacza Hadronów, rys. 1, (LHC) to jedno z najbardziej skomplikowanych i zaawansowanych technologicznie przedsięwzięć w historii ludzkości, którego koszt przekroczy! już 6 mld Euro.
Podobnie ma się sprawa z międzynarodowym projektem skonstruowania reaktora termojądrowego ITER (rys. 2), w którym w sposób kontrolowany będzie można prze
2
inaczenia terminów zredagowanych czcionką, jakiej użyto w słowie doświadczenie są podane
w słowniku terminologicznym w rozdziale 5.
Za datę narodzin fizyki postklasycznej można umownie przyjąć rok 1900 (należący do wieku XIX), kiedy to Max Planck podał wzór określający zależność spektralnej zdolności emisyjnej ciała doskonale czarnego od częstotliwości i temperatury. Miało to miejsce na dwóch zebraniach Niemieckiego Towarzystwa Fizycznego, które odbyły sie w Berlinie 19 października i 14 grudnia 1900 roku.