87245 SAM85

w XX l XXT wfefcu Główne fcferunftł, fafcty, fudrte. wytJa_(M?la

Dopiero 18 grudnia 2007 r. szefowie służb weterynaryjnych Rosji i Polski, Siergiej Dankwert i Ewa Lech. podpisali w Kaliningradzie memorandum o uchyleniu wprowadzonych ograniczeń, co de facto oznaczało zniesienie obowiązującego przez dwa lata embarga. Sukces ten był rezultatem konsekwentnej polityki prowadzonej przez Polskę i Unię Europejską wobec Rosji-Jednakkiedy obowiązywały restrykcje, lukę wypełniła konkurencja głównie z Danii i Niemiec i niezwykle trudno było odbudowywać wcześniejszą pozycję Pblski na rosyjskim rynku. Embargo na polskie artykuły roślinne, które stanowiły niemal trzy czwarte naszego eksportu towarów rolnych do Rosji, wartego 300 milionów euro rocznie, obowiązywało jednak aź do stycznia 2008 r.

Kolejnymi polami konfliktu pomiędzy dwoma krajami stały się kwestie Gazociągu Północnego i planów rozmieszczenia tarczy anty-rakietowęj w Polsce.

Wojny w Afganistanie i Iraku a stosunki ze Stanami Zjednoczonymi

Ostatnia faza negocjacji związanych z członkostwem Polski w UE zbiegła się z kryzysem irackim i konfliktem między Stanami Zjednoczonymi a niektórymi krajami „starej” Unii (głównie Niemcami i Francją) w kwestii amerykańskiej interwencji w tym kraju. Prezydent Kwaśniewski. premier Miller i minister Cimoszewicz opowiedzieli się w tym sporze całkowicie po stronie Waszyngtonu, a nawet wyrazili gotowość wysiania polskich żołnierzy do Iraku.

O udziale Polski w operacjach militarnych w Afganistanie i Iraku, a następnie w misji stabilizacyjnej w Iraku zadecydowało szereg czynników. Istotną rolę odegrało nasze poczu^Odpowiedzialności i lojalności sojuszniczej wobec USA. Kluczowe znaczenie miały jednak wydarzenia z U września 2001 r. - zamach terrorystyczny na World Trade Center w Nowym Jorku i budynek Pentagonu w Waszyngtonie W przypadku Afganistanu Polska aktywnie włączyła się w proces odbudowy, biorąc początkowo udział w operacjiteńjterrorystyc / nej

Enduring Freedom (Trwała Wolność), a następnie w ramach natowskiej operacji sil ISAF (International Security Assistance Force). Pierwszy polski kontyngent (ok. 300 żołnierzy) przybył do Afganistanu na początku 2002 roku. Byli to głównie saperzy i żołnierze jednostki GROM.

Jednak poważniejszym wyzwaniem stał się udział polskich żołnierzy w wfadi ISAF. Zostały one utworzone w grudniu 2001 r. na mocy rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ, a w 2003 r. przeszły pod komendę Sojuszu Północnoatlantyckiego. W październiku 2006 r. NATO przejęło od Amerykanów kontrolę nad wschodnimi prowincjami Afganistanu 3 tym samym objęło swoimi działaniami cale terytorium państwa.

Dnia 14 września 2006 r. ówczesny minister obrony Radosław Sikorski ogłosił w Waszyngtonie, że Polaka zwiększy swój kontyngent do ponad 1000 żołnierzy. Zwolennicy tej decyzji powoływali się na konieczność wypełnienia zobowiązań sojuszniczych (szczególnie, że Polska starała się wówczas o umieszczenie na swoim terytorium bazy dła tworzonego w ramach NATO systemu rozpoznania naziemnego AGS) i podkreślali znaczenie, jakie powodzenie operacji w Afganistanie ma dlabezpieczeństwa międzynarodowego. Polska, w przeciwieństwie do wielu innych państw, nie nałożyła na swoje jednostki ograniczeń Operacyjnych, co oznaczało, żc polscy żołnierze mogli brać udział w misjach bojowych.

Od początku było wiadomo, że misja w Afganistanie będzie jedną E trudniejszych wśród tych. w których brali udział polscy żołnierze. Pomimo szybkiego obalenia reżimu talibów w 2001 r. i powolnej stabilizacji w kolejnych latach od 2006 r.. aktywność terrorystów w Afganistanie znacząco wzrosła i stan ten trwa do chwili obecnej. Ocenia się przy tym, że Sojusz Północnoatlantycki będzie zaangażowany w Afganistanie jeszcze przez wiele lat.

W styczniu 2003 r. Polska podpisała też tzw. list ośmiu (wraz z przywódcami Wielkiej Brytanii. Włoch, Hiszpanii. Portugalii. Danii, Węgier i Czech), wyrażający poparcie dla polityki prezydenta Busha I wobec Iraku. Wywołało to kryzys w Unii Europejskiej i krytykę | zwłaszcza w Niemczech oraz Francji.