Img00297

301

301

Rys. 5.35-1. Pętla histerezy magnetycznej

zależy od stanów poprzedzających dany stan. Tak więc zależność indukcji magnetycznej od zewnętrznego pola magnetycznego nie jest jednoznacznie określona — zależy ona od „historii magnetycznej” próbki — od tego czy jest ona magnesowana, rozmagnesowywana, czy też magnesowana po raz pierwszy.

Kształt i wielkość pętli histerezy może się zmieniać w szerokich granicach, w zależności od składu i własności materiałów magnetycznych. Pętle histerezy magnetycznej charakteryzują wielkości: pozostałość magnetyczna B_r, natężenie powściągające H_c oraz pole i indukcja nasycenia H_n, B_n.

5.36. Zwiększenie zewnętrznego pola magnetycznego H do wartości H_n powoduje, że w punkcie a (rys. 5.35-1) wszystkie dipole magnetyczne w próbce ferromagnetyka są uporządkowane i skierowane zgodnie z wektorem H (tj. mamy do czynienia z pojedynczą domeną o wektorze magnetyzacji M, skierowanym zgodnie z kierunkiem H).

Na obrót dipoli magnetycznych od kierunków łatwego magnesowania, w których są one spontanicznie uporządkowane w domenach do kierunku wektora H trzeba wydatkować określoną energię kosztem energii pola magnetycznego H (por. 5-24). Tak więc doprowadzenie ferromagnetyka do określonego stanu namagnesowania wymaga wydatkowania energii, której odpowiada zakreskowane pole acO na rys. 5.36-1 a. Energia ta zmagazynowana w materiale w postaci energii magnetycznej jest równa

a,

W = f H dB [J/m³]    (5.36-1)

o

c)

a)

b)

Rys. 5.36-1. Energia magnesowania: a) energia magnesowania; b) energia rozmagnesowania; c) energia

tracona przy przemagnesowaniu