img062 (13)

Grupa Kwadrygi

Siedzą (od lewej): S. Flukowski, S. M. Saliński, S. R. Dobrowolski, W. Sebyła, L. Szenwald; stoją: M. Pieehal, A. Maliszewski, H. Ładosz, A. Wolica, Z. Uniłowski

Lata 1929—1930 to okres książkowych debiutów poetów Kwadrygi. Gałczyński miał już za sobą Porfiriona Osielka

(1929)    i Koniec świata (1930), Woliea Młoty w dłoniach

(1930) , Piechal Krzyk z mostu (1929), Sebyła Pieśń szczu-rołapa (1930), Maliszewski Czarną Beatrycze (1929), Flukowski Słońce w kieracie (1929) i Pada deszcz (1931). W różnych miejscach powieści i przy różnych okazjach wymienia się m. in. także Prusa, Wyspiańskiego, Słowackiego, Poego, Staffa, Słonimskiego, Zarzycką, Conrada i Kadena-Bandrowskiego, by pozostać przy przykładowo zestawionych autorach.

Zgodne z prawdą są autorskie informacje o poetach Kwadrygi, o ich służbie wojskowej i pracy zawodowej (Turkowski), perypetiach materialnych i mieszkaniowych (Wermel), zajęciach redakcyjnych (Brodzki). Wiadomo bowiem, że Flukowski w roku 1930 ukończył służbę wojskową i był — jak się stwierdza w powieści — aplikantem adwokackim. Niedożywiony i nędznie ubrany Szenwald tułał się z miejsca na miejsce w poszukiwaniu mieszkania. Sebyła natomiast, o którym się mówi, że miał ustabilizowane życie i kierował pismem młodych poetów, rzeczywiście ożenił się niedawno i od roku 1929 był redaktorem «Kwadrygi». W dużym stopniu nasycił wreszcie Uniłowski powieść elementami autobiograficznymi. Wzmianki o bogatym mecenasie, współpracy z pismem tygodniowym, napisanych opowiadaniach, trudnym dzieciństwie i pracy biurowej znajdują potwierdzenie w życiorysie twórcy Współnego pokoju. Toteż postać bohatera utworu jest w dużym stopniu porte parole samego autora.

Warstwę faktograficzną uzupełniają nikłe realia topografii stolicy i informacje o warszawskich kawiarniach i restauracjach. Akcję powieści zamyka bowiem Uniłowski prawie bez reszty we „wspólnym pokoju” i po części, zwłaszcza w początkowych partiach, w lokalach. Poje-

3 - RN I (224) 7. Uniłowski: Wspólny pokój i inne utwory