img168 (8)

168

ki w przekrojach podłużnych, a przekroje poprzeczna stanowią punkty graniczące z tyra przekrojem,

Kotpda punktów rozproszonych

Zakładamy sieć ciągów sytuacyjno-wysokościowych, tza. głównych, o długości maksimum 5 km, pomocniczych - o długości 1,5 tan, lub v/lszących - o długości 500 m (maksimum 2 stanowiska). Ciągi mierzymy i wyrównujemy Jako oiągi sytuacyjne i niwelacyjne IV klasy* Odległości maksymalne pomiędzy stanowiskami niwelatora wynoszą 200 a,, pomiędzy pikietami -50 m. Na każdym stanowisku mierzymy współrzędne biegunowe pikiet oraz ich cltnenty wysokościowe. Do pomiaru należy więc zastosovrać niwelator z kręgiem poziomym lub teodolit z libelą niwelacyjną.

lietodę punktów rozpsoszouych stosujemy w terenie nieregularnym, wybierając do niwelacji tzw. punkty charakterystyczne w miejscach załamaniu spadku terenu lub równomiernie rozmieszczone punkty na większych powierzchniach o spadku jednostajnym (rys. 160)*

Rys, 160

Podczas pomiarów każdą metodą należy wykonać szkio połowy, na którym nanosi się wszystkie pikiety i łączy się liniami te sąsiednie pikiety, pomiędzy którymi spadek terenu Jest jednakowy, i wobec tego można pomiędzy nimi interpolować warstwice. Zaznaczamy również strzałką spadek terenu, jeżeli można'stwierdzić go na oko. Pożądane Jest także narysowanie r.a szkicu orientacyjnym przebiegu warstwie w terenie falistym lub górzystym, co stanowi później duże ułatwienie przy interpolacji warstwie.

Sporządzenie mapy wysokościowej

Po obliczeuiu wysokości reparów roboczych i punktów niwelowanych (pikiet) nanosimy na mapę sytuacyjną (y/ykreoloną sytuację zdjętą na osnowę przekrojów) wszystkie punkty wysokościowe, zapisując przy nich koty wysokości (ołówkiem). Na podstawie kot wysokościowych punktów oraz przy użyciu dodatkowych informacji ze szkiców polowych wykreślamy warstwicę (mapę warstwie ową). carstw!ca Jest to linia krzywa przebiegające przez