11344 Skanowanie 10 01 12 40 (5)

UjiitiB.i „..mi

SNY MARII DUNIN _„

snach, porywczo, niesfornie i niejasno. Kładła mi końce paluszków na rękę, wskazywała na cztery strony świata, to przemawiając głosem cichszym od brzęczenia muchy, to znów podnosząc go uroczyście. Mało co rozumiałem z tego, co mówiła; były to jakieś fantasmagorie, cudactwa, mrzonki rozegzaltowanej, przedwcześnie rozwiniętej wyobraźni. Lecz za to patrzyłem w jej prześliczne turkusowe oczy, upajałem się melodią jej głosu i drżałem czując, jak jej jędrne, ; kształtne ciało garnie się do mnie; wreszcie zapomniałem się i wycisnąłem na jej ustach namiętny po- ^ całunek. Zdawało mi się w tej chwili, że dostrzegam [12] jakiś blask w jej oczach, lecz potem udała zdziwioną, potrząsnęła znowu głową, obtarła usta i strzepywała coś nerwowo dłonią z ubrania, chociaż, o ile widziałem — bez przyczyny, bo ani stanik, ani spódniczka nie były prochem przykurzone.

Poprosiłem ją wreszcie, by mnie zaprowadziła do swego domu, bo jestem z drogi, zmęczony, a prócz tego chcę zasięgnąć informacji co do okolicy pełnej śladów pochodu historii. Zgodziła się na to bez wahania, wstała i ubrała kapelusik (dobrze pamiętam: był przystrojony kwiatami maku). Chciałem jej podać ramię, lecz ona widocznie nie zrozumiała mego grzecznego gestu, podała mi tylko dłoń i szliśmy w ten sposób jak dzieci szkolne lub raczej jak instruktor z uczennicą.

Przybyliśmy w jakie pół godziny potem do pałacyku — tak bowiem, a nie dworkiem, jak to inni niewłaściwie czynią, nazywałem dom, w którym mieszkała Maria Dunin.

Z pałacykiem tym, leżącym na brzegu lasu, łączył

•i*_:    -^:i'icj>' innych domków, tworzących z nim razem

) 'M‘ j(*łną rodzinę. Cała kolonia leżała w odosob-

......u u<l świata wśród lasów — pomimo to panował

• u ■ .igły ruch umysłowy i wzajemne klepanie się t tinicniu. Zamieszkiwał ją ród będący już na u.imu, a poświęcający się z zapałem pewnemu / 111< i nu celowi, pewnej świętej idei, z której tyle •d/u, ile mi obowiązek pozwoli. Pamiętam, kie-1.1/ pierwszy spotkał tych ludzi: jak ich oczy ■" i ty się ku mnie z zaufaniem i sympatią, a w tych .-.i< ych spojrzeniach było, jak potem poznałem,

! no powitanie nowego sprzymierzeńca, którego u u nu przeczuli. Wśród takich to ludzi chowała się i Dunin, lecz wnet poznałem, że ta dziewczyna u la kwiatem na tej pięknej grządce, ale gniją-* ", grzybem!!

Ojciec a zarazem i impresario Marii Dunin, \> lnronta Movebo, przyjął mnie tak, jakby już nu na mnie czekano. Świetna to była i stylowa

■    i u .mądry niesłychanie. Powiedział mi zaraz "" •dusznym uśmiechem, że mam minę porząd-. ipryszka i wnet nauczę się kraść bimy i barny • lelrza. Był to taki jego styl, jak się potem prze-

ic.dcm.

M> "rum się posilił i wypoczął, wyprowadzono mnie

■    . i. u idę, z której się roztaczała malownicza pano-"i i Y/.ed pałacykiem był staw, a na środku stawu

lute wysepki, które tak połyskiwały do słońca, m me mógł dokładnie dojrzeć, co by to było. Aby su i mli 111 c moją ciekawość, zaprosił mnie p. Ache-i i vluvebo na przejażdżkę po stawie. Całe nasze ■ ihwsI.wo, tj. p. Acheronta Movebo, Maria Du-