11597 skanuj0251 (4)

0)1

n • n i

IkT’

0)₂

n-n₂

~30~

w których:

:j_1i2 — prędkości kątowe wyrażone w rad/s, ’h,2 — prędkości obrotowe w obr/min;

(11.2)

n-Di-ni    nD₂-n₂

przy czym:

v_1>2 — prędkości liniowe wyrażone w m/s,

Di,2— średnice w m.

Uwaga: indeks 1 odnosi się zawsze do elementu czynnego (napędzającego), zaś indeks 2 — do elementu biernego (napędzanego).

Przełożenie. Podstawową cechą każdej przekładni jest jej przełożenie. Przełożeniem kinematycznym przekładni nazywa się stosunek prędkości kątowej koła czynnego do prędkości kątowej koła biernego. Przełożenie kinematyczne można również określić jako stosunek prędkości obrotowych

i = ^ = -i    (11.3)

C0₂    «2

W zależności od wartości przełożenia rozróżnia się następujące rodzaje przekładni:

•    reduktory (przekładnie zwalniające, i > 1), w których prędkość kątowa koła biernego jest mniejsza od prędkości kątowej koła czynnego,

•    multiplikatory (przekładnie przyspieszające, i < 1), w których prędkość kątowa koła biernego jest większa od prędkości kątowej koła czynnego.

Jak wynika z wyjaśnień podanych w ogólnej charakterystyce, najczęściej są stosowane reduktory.

Stosowanie przełożeń różnych od jedności wymaga dobrania odpowiednich wymiarów kół. W celu ich ustalenia należy rozpatrzeć współpracę dwóch kół ciernych, toczących się po sobie bez poślizgu. Prędkości obwodowe obu kół są w tym przypadku jednakowe (vi = v₂). Podstawiając wartości Vi i v₂, zgodnie ze wzorem 11.2 otrzymuje się

Vi = v₂ =

TL ' Dy ' fl\ 60

n-D₂-n₂

60

a po przekształceniu

(11.4)

. _ «i _ £h. n₂ D_x

251