12050 skanuj0314

temperatura przekładni — w tym głównie ślimaka i korpusu. W celu zapewnienia dobrego odprowadzania ciepła stosuje się korpusy odpowiednio rowane, co umożliwia obniżenie temperatury korpusu o ok. 25°C. Pon to przy smarowaniu obiegowym (np. strumieniowym) można stosować rói nież chłodzenie smaru w zbiorniku przed ponownym wprowadzeniem go d$ obiegu.

11.14. Przekładnie obiegowe

Przekładniami obiegowymi lub planetarnymi nazywa się przekładnia w których oś co najmniej jednego koła zębatego jest ruchoma względem korpusu (obudowy).

Przekładnia obiegowa (rys. 11.33) składa się z kół centralnych (o osiach pokrywających się z główną osią przekładni): o uzębieniu zewnętrznym C i o uzębieniu wewnętrznym W, jarzma J oraz kół obiegowych, tzw. satelitów 5. W przekładni obiegowej stosuje się 2, 3 lub 4 satelity, symetrycznie rozmieszczone względem koła centralnego. W zależności od układu jeden z elementów przekładni jest unieruchomiony: koło centralne C (rys. 11.336), jarzmo J (rys. 11.33c) lub koło centralne PP(rys. 11.334).

Należy zwrócić uwagę, że w przypadku unieruchomienia jarzma J (ni 11.33C) przekładnia staje się przekładnią wielostopniową o szeregowym ustawieniu kół. Nie jest to przypadek stosowany w praktyce, lecz rozpatrywana, jedynie w niektórych obliczeniach analitycznych.

W poszczególnych układach przełożenia oblicza się z zależności:

a) rys. 11.336 —	,=^=i+a	(11.1191
	Wj zw
b) rys. 11.33c —	. _ ft)c _ zw	(11.120)
	^Zc
c) rys. 11.334 —	i- "* (Oj = 1 + —	(11.121)

Rys. 11.33. Podstawowe schematy przekładni planetarnych

314