12170 Skanowanie 10 01 12 40 (23)

SNY MARII DUNIN

którym Hermina przedstawiła mnie następującymi słowy:

—    Oto nasz brat, głuchman.

Gratulowano mi ze wszystkich stron, ściskano mi ręce, całowano, obdzwaniano mnie czapeczkami, a potem zaprzysiągłem uroczyście rotę, składającą się z trzech punktów, które są pozornymi sprzecznościami. Niestety, punktów tych wyjawić nie mogę, bo to są tajemnice każdego z nas (tj. członków Bractwa) ze sobą samym, a przed wszystkimi.

Zabraliśmy się zaraz do pracy. P. Acheronta, wszedłszy znowu na trybunę, oznajmił:

—    Bracia dyskretni! Teraz wytrzyszczać oczy! Przystąpimy do głosowania Klapy Bezpieczeństwa!

Przed nim leżała na stole wielka mapa z mnóstwem kółek połączonych ze sobą odpowiednimi liniami. Każde kółko przedstawiało duszę ludzką. A p. Acheronta wrzasnął:

—    Zbliż się teraz, szlachetna denuncjantko, i wyjmij szpilkę z pięknych loków swoich!

Hermina tak uczyniła, a śliczne jej włosy spłynęły aż do stóp. W palcach jej zabłysła diamentowa szpilka, którą trzymała obróconą w dół, nie dotykając nią jednak mapy, a utkwiwszy wzrok w niebo. Wnet na kilku punktach mapy kółka zaszły krwią. Serce mi się ścisnęło bolesnym przeczuciem, a jednak kiedy potem przyszło do głosowania i moje jedyne „veto” zrównoważyć mogło wszystkie inne głosy, ogarnęło mnie poczucie solidarności i obowiązku. Zemdlałem tylko z żalu, lecz na pocieszenie ożeniono mnie jeszcze tej samej nocy z Herminą.

Mmii Dunin gasło powoli, a nie można było ' !<! pochodzi siła, która ją zabija. Było to i<»M.v konała pod wpływem wyziewów zatru-¹ lniv tylko ją dosięgały. Ale ona cieszyła się ¹ l i^! nna i rada była z tego rozkładu ciała i du-Mm s się w niej odbywał. I jakby jej nie dość - powolnego zanikania, godzinami wpatry-m w słońce, aż jej wzrok zupełnie ociemniał. H i mina staliśmy się przewodnikami skazanej, i łupionej egoistycznie w swoich snach i ma-HIm( Ii

• I .my raz z oślepłą wyszli na pagórek i po-I* spaniały zachód słońca, ona, zwykle mil-

•    ■ rwała się i wyciągnąwszy przed siebie ręce, U wołać, że oto teraz dla niej wschodzi czarne

•    wjcrznej nocy, a na tej tarczy, roztaczającej

o .....>)<• wokoło, błyszczy biała plama geniuszu. Da-

■ ■ uspakajaliśmy ją; wreszcie z przekory czy ■■■■'* w Kleszego osłabienia straciła także mowę. Nie

•    oii udem jej już więcej o mojej miłości, bo czyż