17097 skanowanie0001 (168)

I

21. RUCH ŁADUNKÓW W POLACH ELEKTRYCZNYM I MAGNETYCZNYM. WYZNACZANIE ŁADUNKU WŁAŚCIWEGO ELEKTRONU ZA POMOCĄ MAGNETRONU

Budowa magnetronu

Podstawową metodą wyznaczania ładunku właściwego, elektronu e/m (gdzie e oznacza ładunek elektryczny elektronu, m jego masę) jest badanie ruchu elektronu w polach elektrycznych i magnetycznych. Ruch elektronu we wzajemnie prostopadłych polach elektrycznym i magnetycznym realizowany jest np. w mag-netronie. Magnetrony są to lampy dwuelektrodowe, o cylindrycznej anodzie, z centrycznie ustawioną względem anody katodą. Lampę umieszcza się osiowo w jednorodnym, równoległym do osi lampy polu magnetycznym wytworzonym przez solenoid.

Po przyłączeniu do magnetronu odpowienich napięć (patrz rys. 21.1) elektrony na skutek zjawiska termoemisji (patrz rozdział 27) są emitowane przez katodę i przyśpieszana w polu elektrycznym. Linie sił tego pola biegną promieniście

od anody do katody	(rys. 21.2a ).
uo ^1 ; ’ ffr. P V* Tk> ° i $ i’: Siła Lorentza	'.Ci: i C. 'C(ę. H j//Q ( ę	\ V\.iA Ij C^tA/\
Na cząstkę obdarzoną ładunkiem		elektrycznym	q
poruszającą się z	prędkością v w	polach elektrycznym 1
magnetycznym, działa siła Lorentza		1 .
	OL i i fO"	'ul T. Ij 1

F = q[E + vxB] ,    (21.1)

gdzie E oznacza wektor natężenia pola elektrycznego, B wektor indukcji pola magnetycznego.

Rys. 21.1. Schemat układu pomiarowego do wyznaczania e/m metodą magnetronową ( A , K - anoda i katoda magnetronu, Z - zasilacz napięciowy, V -woltomierz, mA - miliamperomierz, A - amperomierz, ^Zs “ zasilacz prądowy, U₂ - napięcie żarzenia

katody)