17193 zdjeG1

tmm

*****

■

tan i rcraat tą obowiązkowymi elementami Hrakrny tnątUittą iitmu w Moąi ameed m I AMi mucmu usunięte tylko • określonych warunkach kontekstowych Na pertktad temat wypo I nśn Bom pominąć tytko ■Atciti, gdy intanmarraą inforrna, ą o wmm ara mu pnytoaaray K • streszczeniu tyiui tekstu oryginalnego*'

*    NM I    łMIW    NtMIh I M» śi MMMyd ■•§ dNMMM '    I Mft nHhm

4. Przypisy bibliograficzne

Przypisy bibliograficzne zawierają opis dokumentów (książek, nr—opum. publikacji elektronicznych itp.), z których pochodzą cytaty lub informacje wykorzystywane w tekście głównym. Powinny zawierać podstawowe elementy identyfikacyjne przytaczanego dokumentu. Na opis książki składają się: nazwa autora, tytuł publikacji, miejsce i rok wydani*. Tytuł zbyt długi można skrócić, zachowując jednak pierwaz* wyrazy i nic zmieniając ogólnego sensu. Opuszczony fragment należy zaznaczyć wielokropkiem bez spacji. Opis artykułu w czasopiśmie wymaga: nazwy autora, tytułu artykułu, tytułu czasopisma, toku wydania oraz numeru zeszytu. Imię (imiona) autora należy skracać do postaci inicjału (inicjałów). Inicjał imienia powinien poprzedzać nazwisko, np. T. Kotarbiński (nic: Kouffaaski T.).

Elementy opisu należy podawać w języku i pisowni, w jakiej występują w powolywa- THEIgi nym dokumencie. Elementy pisane alfabetami niełacińskimi należy przytaczać w formie oryginalnej lub w transliteracji. Można je też transkrybować, ale taki zapis utrudni odnalezienie książki w katalogu bibliotecznym.

Poszczególne opisy muszą być uzupełnione o numer strony powoływanego dokumentu, z której pochodzi dany cytat lub informacje umieszczone w tekście głównym. Numer stronicy podaje się zawsze po polskim skrócie: s. Jeśli przypis dotyczy kilku kolejnych stronic powoływanego dokumentu, podaje się pierwszą i ostatnią stronicę, łącząc je dywizem, póipauzą lub kreską liczbową bez spacji, albo tylko pierwszą stronicę z uwagą: i nasc lub i na. (= i następne), np.

¹¹D. A. Aaker, Managing Brand Etjuity, New York 1991, s. 114—115.

¹⁵ E. Wolińska, Renarracja jako gatunek potocznego języka mówionego, „Poradnik Językowy" 1999, z. 4, 1.11 i nast.

Jeżeli przywoływane informacje są omawiane w różnych miejscach powoływanej w przypisie pracy, to po jej opisie bibliograficznym umieszcza się łacińskie określenie: passim fw różnych miejscach’), np.

¹¹ A. Schaff, Wstęp do semantyki, Warszawa 1960, passim.

Przytaczany po raz pierwszy w przypisie opis bibliograficzny cytowanej pracy musi być skracanie zapisu pełny, tj. zawierać wszystkie elementy, nawet wówczas, gdy niektóre z nich są powtórzę-niem informacji podanych w tekście głównym. Przy ponownym odwołaniu się do doku-memu już opisanego w przypisie należy stosować zapis skrócony. Tak więc, jeżeli autor publikacji powołuje się na to samo miejsce dokumentu wymienionego w przypisie bezpośrednio poprzedzającym, to stosuje się określenie: Tamże albo łacińskie: Loc. cit. (ew. L.c.= loco citato) lub Ibidem (ew. Ibid., Ib.) bez podawania numeru strony, np.

¹⁴ D. Martin, Romancing the Brand, New York 1989, s. XIV.

^B Tamże.

Rozdział 12 Przypisy | 241