24791 P1100019 (2)

Ewa Wolańska: Współdziałanie słowa i obrazu w prasie tabloidowę).,.

Rysunek 10. W tym artykule, będącym opowieścią o mężu, który zakuł żonę w pas cnoty, liternictwo nagłówka imituje litery wykonane z blachy.

Podsumowanie

Jak zaznaczyliśmy we wstępie, prasa tabloidowa jest kierowana w przeważającej mierze do odbiorcy o ograniczonej kompetencji komunikacyjnej. Osoby takie wolą postrzegać świat jako zbiór zjawisk materialnych, mających konkretną postać fizyczną. Realne jest dla nich to, co oddziałuje na ludzkie zmysły, w szczególności wzrok, którym człowiek odbiera ok. 80% docierającej do niego informacji. Stąd - aby nie być skazanym na komunikacyjne niepowodzenie - szpalty tabloidów muszą być nasycone fotografiami, a słowo musi być silnie zwizualizowane.

W rezultacie słowo, które statyczny obraz tabloidowych fotografii zwolnił z obowiązku deskrypcji, pełni funkcję muzycznych recytatyw: przedstawia bohaterów zdarzeń oraz czas i miejsce akcji. Pełni także ważną rolę w ukazywaniu zmienności zdarzeń w czasie oraz relacji przyczynowo-skutkowych. Warstwa werbalna jest natomiast niezastąpiona w tabloidzie w obsłudze sfery mentalnej, psychicznej i duchowej człowieka, która to sfera jest bardzo ważna

Język a komunikacja 17

325

w podsycaniu zainteresowania odbiorcy treścią artykułu. Wiele emocji można zapewne wyrazić środkami ikonicznymi, lecz świata przeżyć wewnętrznych człowieka, jego myśli czy postanowień wyrazić środkami innymi niż werbalne się po prostu nie da. Słowo drukowane - z każdą dekadą spychane na margines - jest stale obecne w różnego typu przekazach, ponieważ żadne inne masowe medium komunikacyjne nie jest w stanie zastąpić go we wszystkich jego funkcjach. A zatem, abstrahując od wielu negatywnych aspektów popularności tabloidów, można by rzec, iż jedynym trwałym dorobkiem dziennikarstwa tabloidowego jest wytworzenie nawyku stałego czytelnictwa wśród odbiorców, którzy nie sięgają po inne formy słowa drukowanego.

Bibliografia

Barthes, R., 1970, Mit i znak, tłum. W. Błońska, Warszawa. Brzostowski, M., 1977, Techniki reklamy, Warszawa.

Eco, U., 1972, Pejzaż semiotyczny, tłum. A. Weinsberg, Warszawa.

Fiske, J., 2003, Wprowadzenie do badań nad komunikowaniem, tłum. A. Gierczak, Wrocław.

Gluza, R., 2002, „Dziennikarstwo wizualne”, Press (marzec): 44-49.

Hopfinger, M., 1993, W laboratorium sztuki XX wieku. O mli słowa / obrazu, Warszawa.

Hopfinger, M., 2003, Doświadczenia audiowizualne. O mediach w kulturze współczesnej, Warszawa.

Levin, J.R., 1981, On Functions of Pictures in Prose, New York.

McLuhan, M., 2004, Zrozumieć media. Przedłużenia człowieka, tłum. N. Szczucka,

Tom jęzt l a referatów wy; „Język Trzeci

w Krakowie-*

Krakowskie

Wiedzy o Koi TH

Temat prze?

Warszawa.

Mrozowski, M., 2001, Media masowe. Władza, rozrywka i biznes, Warszawa.

Ong, W. J., 1992, Oralność i piśmienność. Słowo poddane technologii, tłum. J. Japola, Lublin.

Piatigorski, A., Łotman J„ 1975, Tekst i funkcja, tłum. J. Faiyno, [w:] Semiotyka kultury, red. E. Janus, M.R. Mayenowa, Warszawa.

Szczęsna, E., Poetyka reklamy. Warszawa.

Tizynadlowski, J., 1976, Edytorstwo. Tekst, język, opracowanie, wyd. 2 uzup.. Warszawa.

Tizynadlowski, J,, 1979, Autor - dzieło - wydawca, Wrocław.

językowe na p swoje odzwie wachlarzu z artykułów nii refleksji nad europejskich, poświęcone językowym. | języka, języll polszczyzny 1 języków, przej tej książki I miarodajnego! języków na pfl