36391 Image0042

mówienia o «zabitych» lub «żywych» szczepionkach wirusowych i znaczenie tych zwyczajowych terminów jest stosunkowo jasne. Tymczasem, jak postaram się wykazać, obecnie wirusolodzy wyróżniają szereg sytuacji, w których «zabity» wirus może się powielać i wytwarzać nowe infekujące wirusy. Dlatego zaniechali stosowania terminu «zabity» i zastąpili go określeniem «unieczynniony». Ale nawet termin «unie-czynniony» jest używany w ograniczonym znaczeniu i oznacza utratę przez wirusa zdolności infekcji, czyli niezdolność cząstek wirusa do powielania się i wytwarzania nowego infekcyjnego wirusa w podatnych komórkach, kiedy takie komórki otrzymują zaledwie pojedynczą cząstkę unieczynnio-nego preparatu, ale żadnych innych części wirusa lub jego pochodnych”. Ostatnio unieczynnienie jest wykorzystywane jako metoda badania struktury i funkcji wirusów. „To podejście zyskało powodzenie po odkryciu, że unieczynnienie jest czasami odwracalne” (Fenner, 1962).

Wewnątrzkomórkowym reaktywacjom wirusa poświęcono niewiele uwagi. W roku 1951 zademonstrowano wiele możliwości reaktywacji napromieniowanego promieniami UV wirusa grypy, zaś w latach 1956 i 1961 wykazano występowanie w nim krzyżowej reaktywacji. Ostatnio wykazano, że napromieniowany wirus szczepionki jest zdolny nie tylko do powielania się, ale i krzyżowej reaktywacji (Fenner, 1962). (Według mnie dowodzi to nieskuteczności napromieniowy-wania żywności, jako że napromieniowane bakterie są osłabione tylko tymczasowo i później wracają do pierwotnej zjadliwości). W roku 1936 Berry i Dedrick (cytowani przez Fennera, 1962) wykazali, że niektóre króliki zaszczepione mieszaniną unieczynnionych temperaturą wirusów śluzaka i aktywnych wirusów włókniaka zdechły na miksomatozę. Powyższe dane pokazują, że wstrzykiwanie wątpliwie „unieczynnionych” lub „niegenetycznie” reaktywowanych wirusów stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia.

Publikacje medycyny ortodoksyjnej dokumentują wiele wybuchów epidemii paraliżu dziecięcego związanych z masowymi szczepieniami w wielu krajach. W niniejszym artykule opisałam jedynie kilka przykładów. Każdy, kogo interesuje ta sprawa, bez trudu znajdzie dalsze przykłady w istniejącej literaturze.

Wnioski

Masowe szczepienia przeciwko porażeniu dziecięcemu nie tylko nie zlikwidowały tej choroby, ale stworzyły szereg jej ognisk bezpośrednio związanych z aplikowanymi szczepionkami.

Obecnie, kiedy szczepionka powoduje porażenie dziecięce, nie powinno się go nadal nazywać porażeniem dziecięcym. Zamiast tego należałoby je nazywać wirusowym lub aseptycznym zapaleniem opon mózgowych, paraliżem wstępującym (syndrom Guillaina-Barre), porażeniem mózgowym (ponad 75 procent przypadków nie jest diagnozowanych zaraz po narodzinach, ale po sześciu miesiącach) lub jeszcze inaczej. Jak podaje Morbidity and Mortality Weekly Raport (1997; 32 [29]:384—385), co roku w Stanach Zjednoczonych występuje od 30000 do 50000 przypadków asep-tycznego zapalenia opon mózgowych. Fakt, że olbrzymia większość (99%) zgłoszonych przypadków pochodzących z okresu przedszczepionkowego była wolna od paraliżu i korespondowała z aseptycznym lub niewirusowym zapaleniem opon mózgowych, oznacza, że to szczepienia spowodowały w rzeczywistości wzrost częstości występowania porażenia dziecięcego. W okresie przed szczepieniami tak duże liczby przypadków występowały jedynie podczas niektórych epidemii, natomiast obecnie występują co roku, rok po roku.H

0    autorce:

DrViera Scheibner jest emerytowanym naukowcem badawczym. W czasie swojej kariery napisała kilka książek i opublikowała w periodykach naukowych ponad 100 prac. Od początku lat osiemdziesiątych zajmowała się badaniami szczepionek i szczepień, których owocem są książki Vaccination: 100 Yeors of Orthodox Research Shows that Vaccines Represent a Medical Assault on the System (Szczepienia -100 lat ortodoksyjnych badań dowodzi, że szczepionki stanowię medyczna nopaść no organizm) i Behavioral Pro-blems in Childhood (Behawioralne problemy wieku dziecięcego). W polskiej edycji Nexusa ukazały się do tej pory trzy inne artykuły jej autorstwa: „Syndrom potrząsanego dziecka - związek ze szczepieniami" (nr 3), „Adjuwanty - trucizna zawarta w szczepionkach" (nr 16 i 17), „Szczepienia i dynamika krytycznych dni" (nr 45). Dr Scheibner często występuje przed sądem jako ekspert w sprawach o szkody wyrządzone przez szczepionki i regularnie wygłasza odczyty. Skontaktować się z nią można za pośrednictwem poczty elektronicznej pisząc na adres [e-mail].

Przełożył Jerzy Florczykoutski

Bibliografia:

•    R.W. Sutter, P.A. Patriarca, S. Brogan, P.G. Malankar, M.A. Pallansch, O.M. Kew, A.G. Bass et ai, „Outbreak of paralytic poliomyelitis in Oman: evidence for widespread transmission among fully vaccinated children” („Wybuch epidemii porażenia dziecięcego w Omanie - dowody szerzenia się pośród w pełni zaszczepionych dzieci), Lancet, 1991, 338:715-720, 1991.

•    R.W. Sutter, P.A. Patriarca, A.J.M. Suleiman, S. Brogan, P.G. Malankar, S.L. Cochi et al., „Attributable risk of DTP (diphtheria and tetanus toxoids and pertussis vaccine) injection in provoking paralytic poliomyelitis during a large outbreak in Oman” („Ryzyko, jakie niosła w sobie iniekcja szczepionki DTP - przeciwko dyfterytowi, tężcowi i kokluszowi - w prowokowaniu porażenia dziecięcego w czasie dużego wybuchu epidemii tej choroby w Omanie”), J. In-fect. Dis., 1992, 165:444-449.

•    B.P. McCloskey, „The relation of prophylactic inocula-tions to the onset of poliomyelitis” („Związek profilaktycznych szczepień z początkiem epidemii porażenia dziecięcego), Lancet, kwiecień 1950, 18:659-663.

•    A. W. Hedrich, „Monthly Estimates of the Child Popula-tion «Susceptible» to Measles, 1900-1931, Baltimore, MD” („Miesięczny szacunek populacji dzieci «podatnej» na odrę w Baltimore w stanie Maryland w latach 1900-1931”), Am. J. Hyg., 1933, 17:613-635.

•    R.W. Sutter, P.A. Patriarca, A.J.M. Suleiman, M.A. Pallansch, E.R. Zell, P.G. Malankar et al., „Paralytic poliomyelitis in Oman: association between regional diffe-rences in attack ratę and variation in antibody responses to orał poliovirus vaccine” („Porażenie dziecięce w Omanie - związki pomiędzy regionalnymi różnicami w tempie ataku

1    wariacjami w reakcjach antyciał na doustną szczepionkę przeciwko wirusowi polio”), Intern. J. Epidemiologa, 1993, 22(5):936-944.

•    M. Strebel, A. Aubert-Combiescu, N. Ion-Nedelescu, S. Biberi-Moroneanu, M. Combiescu et al, „Paralytic po-

NEXUS • 41

MARZEC-KWIECIEŃ 2010