36415 skanuj0066

198    ŚREDNIOWIECZNA PIEŚŃ RELIGIJNA POLSKA .

Tu pod wschodem leżał,

Każdy nań pomyje, złą wodę lał.

A leżał tu sześćnaćcie lat,

Wsz(y)tko cirpiał prze Bog rad;

¹⁸⁵ Siodmegonaćcie lata zamorzon był,

Co sobie nic czynił.

A więc gdy już umrzeć miał,

Sam sobie list napisał I ścisnął ji twardo w ręce,

¹⁹⁰ Popisawszy swoje wsz(y)tki męki I wsz(y)tki sztuki, co je płodził Jako się na świat narodził.

A gdy Bogu duszę dał,

Tu się wielki dziw zstał:

¹⁹⁵ Samy zwony zwoniły,

Wsz(y)tki, co w Rzymie były.

Więc się po nim pytano,

Po wsz(y)tkich domiech szukano:

Nie mogli go nigdziej najć,

²⁰⁰ A wżdy nie chcieli przestać.

Jedno młode dziecię było,

To jim więc wzjawiło,

A rzekąc: „Aza wy nie wiecie o tym,

Kto to umarł? Jać wam powiem:

²⁰⁵ U Eufamija(na)ć leży, w. 181 wschód - stopień.

w. 185 siodmegonaćcie - siedemnastego; zamorzon - zagłodzony.

w. 191 sztuki - czyny; płodzić - wykonać.

w. 195 zwon - dzwon; zwonić - dzwonić.

w. 199 najć - znaleźć.

w. 200 wżdy - jednak.

w. 203 aza - czy.

O jimże ta fała bieży;

Pod wschodem ji najdziecie),

Acz go jedno szukać chcecie”.

Więc tu papież z kardynały,

²¹⁰ Cesarz (z) swymi kapłany Szli są k niemu z chorągwiami,

A zwony wżdy zwoniły samy;

Tu więc była ludzi siła,

Silno wielka ciszczba była.

²¹⁵ Kogokole para zaleciała Od tego świętego ciała,

Który le chorobę miał,

Natemieśc(ie) zdrów ostał;

Tu są kraśne cztyrzy świece stały,

²²⁰ Co są więc w sobie święty ogień miały. Chcieli mu list z ręki wziąć,

Nie mogli go mu wziąć:

Ani cesarz, ani papież,

Ani wsz(y)tko kapłaństwo takież,

²²⁵ I wsz(y)tek lud k temu,

Nie mógł rozdrzeć [nicht] ręki jemu. Więc wsz(y)tcy prosili Boga za to,

Aby jim Bog pomogł na to,

w. 206 o jimże - o którym, w. 208 acz-jeżeli, w. 213 siła - wiele, w. 214 ciszczba— ciżba.

w. 215 kogokole - kogokolwiek; para - tchnienie, w. 217 który le - który tylko, w. 218 natemieście - natychmiast.

w. 224 wszytko kapłaństwo- wszyscy kapłani; takież - także, w. 226 rozdrzeć - otworzyć; nicht - nikt.