P1090162 (2)

198 ŚREDNIOWIECZNA PIEŚŃ RELIGIJNA POLSICA

Tu pod wschodem leżał,

Każdy nań pomyje, złą wodę lał.

A leżał tu sześćnaćcie lat, Wsz(y)tko ciipiał prze Bog rad; ■

^,ts Siodmegonaćcie lata zamorzon był, Co sobie nic czynił.

A więc gdy już umrzeć miał,

Sam sobie Ust napisał I ścisnął ji twardo w ręce,

¹⁹⁰ Popisawszy swoje wsz(y)tki.męki I wsz(y)tki sztuki, co je płodził Jako się na świat narodził.

A gdy Bogu duszę dał,

TU się wielki dziw zstał:

¹⁹⁵ Samy zwony zwoniły,

Wsz(y)tki, co w Rzymie były.

Więc się po nim pytano,

Po wsz(y)tkich domiech szukano;

Nie mogli go nigdziej najć,

²⁰⁰ A wżdy nie chcieli przestać.

Jedno młode dziecię było,

To jim więc wzjawiło,"

A rzekąc: „Aza wy nie wiecie o tym, Kto to umarł? Jać wam powiem;

²⁰⁵ U Eufamija(na)ć leży,

w. 181 wschód—stopień.

w. 185 siodmegonaćcie — siedemnastego; zamorzon — zagłodzony

w. 191 .szft/śi - czyny; płodzić — wykonać.

w. 195 rwon — dzwon; zwonić — dzwonić.

w. 199 ną/ć — znaleźć.

w. 200 wżdy —jednak.

w. 203 aza — czy.

PIEŚNI O ŚWIĘTYCH

Ojimże ta fala bieży;

Pod wschodem ji najdziecie),

Acz go jedno szukać chcecie”.

Więc tu papież z kardynały,    *

²¹⁰ Cesarz (z) swymi kapłany Szli śą k niemu z chorągwiami,

A zwony wżdy zwoniły samy;

Tu więc była ludzi siła,

Silno wielka ciszczba była.

^21S Kogokole para zaleciała Od tego świętego ciała,

Który le chorobę miał,

Natemieśc(ie) zdrów ostał;

Tu są kraśne cztyrzy świece stały,

²²⁰ Co są więc w sobie święty ogień miały. Chcieli mu list z ręki wziąć,

Nie mogli go mu wziąć:

Ani cesarz, ani papież,

Ani'WSz(y)tko kapłaństwo takież,

²²⁵ I wsz(y)tek lud k temu,

Nie mógł rozdrzeć [nicht] ręki jemu.

Więc wsż(y)tćy prosili Boga za to,

Aby jim Bog pomogł na to, w. 206 o jimże - o którym, w. 208 acz -jeżeli w. 213 j/fa-wiele, w. 214 ciszczba - ciżba.

w. 215 kogokole - kogokolwiek; para - tchnienie.

w. 217 fao/y/e-który tylko.

w. 218 natemieście - natychmiast.

w. 224 wszytko kapłaństwo - wszyscy kapłani; takież - także.

w. 226 rozdrzeć- otworzyć; mcAr-nikt