37456 P1010200 (2)

Htrm A UTYKÓW

IW

(ofów krmk jednolitości. Można wyróżnić wśród romeus-tyków lit runi* Ideologicznie konserwa tyway, hołdo-_~r    iwy pagłądiun monarchistyczno-katolickim. murujący

■f    «,<• wykmtmć łączność i ciągłość pomiędzy rzeczywistością

wspśłraemną m przeszłością feudalną Francji, szukający natchnienia w swobodnie traktowanej tematyce hi<to> ryetnej w przeszłości, którą można dowolnie idealizować. by w niej znaleźć dowody na poparcie ahutznośd twojego światopoglądu, i przeprowadzać w niej wszystkie reformy, Jakich nie dało się narzucić otaczającej rzeczywistości; z drugiej zaś strony istnieje kierunek romantyzmu postępowego, liberalnego, reprezentowanego przez młodzież zgrupowaną wokół czasopisma Głobe (m. In spotykamy wśród nich pisarzy tej miary co Stendhal i Mćrimće); ci pisarze mają aspiracje realistyczne. nawołują do obserwacji różnych środowisk i różnych krajów — w szczególności odległych, mających posmak cgzotyczności — różnych klas i zawodów, do odtwarzania ich z podkreśleniem ich cech specyficznych.

Hugo bliższy jest grupie pierwszej, bierze udział w zebraniach romantyków w salonach Karola Nodier, głosi jednak, że nie rozumie, co oznacz a spór o klasycyzm i romantyzm. Można w nim zauważyć jedynie coraz wyraźniejsze wyzwalanie się od reguł formalnych, stylistycznych i kompozycyjnych, co go doprowadzi do upajania się przez jakiś czas własnym mistrzostwem wersyfikacyjnym i językowym.

W swoim pamiętniku Hugo cytuje następującą anegdotę:

ftAWMtn feiAmuCUW

Ostatnio broniłem namiętnie w obecnofci ojca moich «©glą<łów wandejskich Ojciec wysłuchał mnie w mlt-na*tqpnie zwracając się do generała L, ktftcy był przy tym. powiedział: „Pozostawmy (prawą czasowi.

Dziecko podziela poglądy matki, mątecytna będzie dzielił poglądy ojca.

przepowiednia generała Hugo miała się spełnić w r. 1827.

Jest to rok szczególnego napięcia we Francji, rok iayzysu gospodarczego i tarć parlamentarnych. Rząd zmierza do przywrócenia systemu wielkiej własności    gril

ziemskiej. Wszystko to doprowadza w Paryżu do rozruchów ulicznych (listopad). W tych warunkach opinia publiczna reaguje szczególnie ostro na wydarzenia. Otóż w lutym tego roku na przyjęciu w ambasadzie austriackiej trzej byli marszałkowie napoleońscy zostali zaanonsowani bez nadanych im przez Napoleona tytułów książęcych. Oczywiście opuścili natychmiast ambasadę. Nie chodziło tu o nietakt towarzyski, tylko o świadome pociągnięcie polityczne, demonstracyjnie przekreślające cały rozdział historii Francji:^- każdy z tytułów, które zostały pominięte, nadany Był zwyczajem Napoleona od nazwy miejscowości, gdzie odniesiono zwycięstwo.

Cała opinia publiczna była poruszona. Nie tylko drobna burżuazja, wśród której nastroje napoleońskie były bardzo żywe, ale wszyscy patrioci bez różnicy przekonań odczuli zniewagę wyrządzoną Francji. Hugo pisze płomienną Odą do kolumny na placu Vendóme (kolumna ta była wzniesiona ku czci cesarza Napoleona), głosząc wielkość Francji napoleońskiej, przypominając Europie,