37714 ullman047 (2)

100

2. MODELOWANIE BAZ DANYCH

2.    Atrybut}’ wchodzące w skład klucza E, a pochodzące /. F. muszą być częścią klucza w F.

3.    Jeżeli jednak zbiór F jest również zbiorem słabym, to kluczowe atrybuty z t przekazywane do E mogą pochodzić z pewnego innego zbioru cnej i, z którym Z⁷ jest powiązany poprzez związek typu wiele do jeden.

4.    Jeśli między E a F istnieje wiele związków typu wiele do jeden, to dowolny z nich może służyć przy przekazywaniu kopn atrybutu kluczowego ze zbioru /'do zbioru E i tworzeniu klucza E. Warto zwrócić uwagę na to, że w takich sytuacjach ta sama encja e ze zbioru E może być poprzez różne związki powiązana z różnymi encjami ze zbioru F. Dlatego też wartości klucza identyfikujące pewną encję e ze zbioru E mogą pochodzić z kilku różnych encji zbioru F.

Dlaczego w modelu ODL nie występują „słabe klasy”?

Ani w ODL, ani w żadnym innym modelu obiektowym, nie powstaje problem szukania klucza. W p. 2.5.2 było widać, że można atrybut lub zbiór atrybutów zdefiniować jako klucz, ale nie jest to konieczne. Każdy obiekt ma swój „identyfikator obiektowy”, ponieważ zawsze jest określony adres dostępu do obiektu. Jeśli się zatem zdarzy, że nic można odróżnić dwóch obiektów' poprzez wartości atrybutów lub związków, to identyfikator obiektu umożliwia określenie, o który' obiekt chodzi. Inaczej jest w modelach związków encji, które są „zorientowane wartościowo”, tzn. encje można odróżniać wyłącznie poprzez wartości ich atrybutów. Trzeba zatem przy projektowaniu modelu związków encji bardzo uważać na to, że encje mogą różnić wyłącznie wartości atrybutów i nie można powoływać się na żaden „identyfikator obiektowy”.

Potrzeba spełnienia powyższych warunków jest intuicyjnie zrozumiała. Rozważmy pewną encję ze zbioru słabych encji, powiedzmy zespół z przykładu 2.30. Teoretycznie każdy zespół jest inny. Nawet jeśli dwa zespoły mają taki sam numer, ale należą do innego studia, to w zasadzie potrafimy je odróżniać. Tylko dane opisujące zespoły' utrudniają ich odróżnianie, ponieważ nie wystarcza w tym celu sam numer zespołu. Jedyny sposób określenia dodatkowych danych w takim przypadku polega na zdefiniowaniu deterministycznego procesu generującego dodatkowe wartości, które umożliw ią odróżnianie zespołów między sobą. Jedyny sposób znalezienia wartości jednoznacznie definiujących zespół polega na:

1.    Wybraniu tej wartości ze zbioru wartości atrybutów⁷ zbioru encji Ze-spół.

2.    Można też prześledzić związki z encji Zespół aż do odnalezienia jednoznacznie zdefiniowanej encji w innym zbiorze encji, która ma przypisane pewne jednoznacznie wyróżnione wartości pewnego typu. Przeglądany związek musi mieć typ wiele do jeden (lub w niektórych przypadkach jeden do jeden) i prowadzić do pewnego zbioru encji F, gdzie ta wyróżniona wartość jest kluczem.

2.6.3. Notacja zbiorów słabych encji

Do opisywania zbiorów słabych encji i deklarowania ich atrybutów kluczowych posłuży następująca konwencja:

1.    Jeśli zbiór encji jest słaby, to będzie oznaczany prostokątem o podwójnych krawędziach. Przykładem tej umowy są Zespoły na rys. 2.27 oraz Kontrakty na rys. 2.28.

2.    Jeśli zbiór encji jest słaby, to związki typu wiele do jeden łączące len zbiór z innym zbiorem lub innymi zbiorami, które dostarczają swoich atrybutów jako kluczy, oznaczymy rombami o podwójnych krawędziach. Jako przykład służy związek Jednostka-w z rys. 2.27 i trzy związki z rys. 2.28.

3.    Jeśli pewien zbiór encji dostarcza atrybutów do klucza, to nazwy tych atrybutów są podkreślane. Przykład jest podany na rys. 2.27, gdzie numer zespołu nalcż>^r do klucza własnego zbioru, jednak nie jest to klucz kompletny.

Następująca zasada dobrze podsumowuje przedstawioną konwencję:

• Jeśli jakiś zbiór encji jest oznaczony podwójną ramką, to musi być słaby. Jego klucz składa się z tych jego własnych atrybutów, które są podkreślone (może takich elementów wcale nie być), oraz z atrybutów klucza tych zbiorów encji, z. którymi zbiór słaby jest połączony poprzez związki typu wiele do jeden, a które oznaczono podwójnymi krawędziami.

2.6.4. Ćwiczenia do podrozdziału 2.6

‘Ćwiczenie 2.6.1. Jeden ze sposobów reprezentowania studentów i ich ocen otrzymywanych na egzaminach polega na zdefiniowaniu zbiorów odpowiadających studentom, przedmiotom oraz „zapisom”. F.ncje „zapisy” tworzą łączący zbiór encji między studentami a przedmiotami, a można z nich skorzystać nie tylko po to, by określić, na które wykłady zapisuje się dany student, ale także jaką ocenę otrzymał z tego przedmiotu. Należ}^- utworzyć diagram związków encji z oznaczeniem zbiorów słabych encji oraz kluczy encji. Czy elementy oceny wchodzą w skład klucza encji zapisów?