38401 P1010200

28

Mirosław Cholewa_/ Józef Gawroński, Marian Przyby

w strumieniu tlenu podawana jest w strumień zapalonej mieszanki acetyJenowo-tlenowdJ nagrzewa się i uplastycznia. W takim stanie zostaje narzucona na gorącą powierzchnię roboczą pieca.

Torkretowanie jest techniką, która pozwala na regulację szybkości zarzucania I powierzchni przy regulowanej energii kinetycznej narzucanych porcji masy, co przy zmiennej I wilgotności pozwala wykonywać powłoki o szerokim zakresie grubości, stopniu zagęszczenia I i właściwości wytrzymałościowych. Możliwość narzucania mas ceramicznych w bardzo I szerokim zakresie temperatur przyspiesza czas wiązania i całkowity czas naprawy, niwelując I przy tym naprężenia cieplne w wyłożeniu wynikające z różnic w rozszerzalności cieplnej I nakładanego i istniejącego materiału ogniotrwałego.

Rys. 1.11. Metody torkretowania pneumatycznego [wg Z. Piątkiewicza]: a) transport suchych składników wyłożenia - temperatury nakładania 800+1400°C; materiał kierowany jest z dużą prędkością na gorącą powierzchnię pieca, b) masa ceramiczna jest transportowana w stanie nawilżonym od podajnika komorowego łub c) nawilżana przez zasilacz cieczy 4, d) metoda cieplna stosowana do napraw pospustowych gorącej-wykładziny. Lanca podająca stanowi jednocześnie palnik acetylenowo-tlenowy; /- zasilacz (podajnik) komorowy, 2- wąż elastomerowy, 3- dysza natryskowa, 4- zasilacz cieczy, 5- doprowadzenie tlenu i acetylenu do palnika,

6- dysza transportu pneumatycznego z palnikiem acetylenowo - tlenowym

Podstawy procesów metalurgicznych    29

1.3. Proces wielkopiecowy

Proces wielkopiecowy jest pierwszym etapem produkcji, w wyniku którego otrzymuje się surowiec do wytwarzania stopów żelaza przeznaczonych do przeróbki plastycznej oraz stopów odlewniczych.

Piece szybowe służące do produkcji surówki są największymi urządzeniami tego typu, i najprościej uzasadnia to pojecie „wielki piec”. Z uwagi na wymagane duże wydajności procesu i korzystne parametry ekonomiczne tylko szybowe piece zapewniają spełnienie stawianych wymagań. Proces wielkopiecowy to proces ciągły redukcji materiałów rudnych za pomocą spalanego z powietrzem koksu. Skutkiem przebiegającego bez przerw procesu jest nieustanne przemieszczanie się wsadu w dół szybu wielkiego pieca i ciągłe zbieranie się surówki i żużla w garze pieca, są one okresowo spuszczane z pieca.

Stałe materiały wsadowe wprowadzane są od góiy poprzez gardziel (patrz rys. 1.2) do wnętrza pieca. Natomiast gorące powietrze wdmuchiwane jest od dołu dyszami połączonymi z rurą - tzw. „okrężnicą” obiegającą piec w obszarze jego największej średnicy. Dysze umieszczone są w górnej części gani. W ten sposób uzyskuje się najlepsze warunki redukcji tlenków żelaza. Dzięki spalaniu koksu wsad obsuwa się w dół, a gorący strumień gazu przemieszcza się ku górze. W wyniku spalania koksu powstaje gaz zawierający ofc. 42% tlenku węgla, 2% wodoru (z rozkładu wilgoci zawartej w powietrzu) i 56% azotu. Gaz ten unosząc się we wnętrzu wielkiego pieca nagrzewa wsad i redukuje tlenki metali.

Ruda w szybie znajduje się w stanie stałym. Wraz z jej przemieszczaniem się w dół wewnątrz szybu jej temperatura wzrasta. W przestronie ruda mięknie i powoli zmienia stan skupienia poprzez ciastowaty do ciekłego wraz z zachodzącymi reakcjami redukcji i wiązania skały płonnej. W obszarze spadków tylko koks ma stan stały. Pomiędzy kawałkami koksu spływają do gara produkty redukcji rud.

Kształt wnętrza pieca i jego profil jest dopasowany do przebiegu procesu wielkopiecowego. W szczególności zależy od dynamiki przepływu gazów przez piec, intensywności zachodzących reakcji redukcji na kolejnych poziomach pieca i wzdłuż wysokości liczonej od poziomu dysz. Kształt pieca zależy także od rodzaju materiałów wsadowych.

Ruda wraz ze wzrostem temperatury zwiększa swoją objętość - „puchnie” - i to tym bardziej, im bardziej jest porowata oraz im większa jest jej skłonność do redukowania