34987 obraz8 (46)

³⁹    Zob. C. Lev i-Strauss-, op. cit., s. 309; ustalił on archetyp „pośrednika'’ serią izomorficzną:    zbawiciel > Dioskurowie > trick ster >

istota dwupłciowa etc.

⁴⁰    Tamże, s. 295.

^u P. Ricoeur, Konflikt hermeneutyk: epistemologia interpretacji, w: Paul Ricoeur, Egzystencja i hermeneutyka, Warszawa 1975, PAX, s. 71-93, tłum. Joanna Skoczylas.

⁴²    P. Ricoeur, Fi ni tucie et culpahilite. La symboliczne da mai, 1960.

⁴³    P. Ricoeur, Konflikt hermeneutyk. Jest to również tematem Lme des deux Sagesscs Nasira z Khosraw; zob. wyd. H. Corbina, 1953.

⁴¹    Od greckiego cschafon, najwyższy cel, ostateczny kres.    _f.

⁴³ P. Ricoeur robi aluzję do niemieckiego Weinlese, op. cit.,

s. 80.

^4<i P. Ricoeur, op. cit., s. 87.

⁴⁷ Zob. tablica na s. 69. Przypomnijmy, że Edyp znaczy „opuchło-nogi”.

⁴³ P. Ricoeur, op. cit., s. 89-90.

⁴⁹    Tamże, s. 80.

⁵⁰    Tamże, s. 92. Od tego czasu, musimy dodać, Ricoeur nie bardzo pozostał wierny programowi, który wtedy nakreślił; niestety, on także, jak i wielu innych, dał się ponieść fali zbanalizowania przez chór „mass mediów” momentu archeologicznego i dał mu prymat nad eschatologicznym. Również my nie możemy już iść tą zbanalizowaną drogą od 1965 r. (zob. mój artykuł Tdches de FEsprit et fmperatif de FEtre, „Eranos Jahrbuch”, XXXIV, 1965), a zwłaszcza od 1968 r. (R. Bullmann, Jesus, myt ho logie et demythologisation, tłum. francuskie 1968 z przedmową Paula Ricoeura). Autor przedmowy okazał się entuzjastą Ru It manna. Zob. rozdział Tl, Science historiąuc et myt ho logie traditionnelle, mojej książki Science de FHotiwie et tradition, Le Nouvel Esprit anthropologique, Paris 1975, ed. Tete de Feuilles.

⁵¹    G. Durand, Les struć tur es cmthropologiąiies de Fimaginaire, jw.

' ⁵² Wyrażenie Bachelarda.

³³ Zob. P. Faysse, Le Contradictoriel (rozprawa doktorska), Uni-versite Laval, Quebec 1974.

³ Zob. H. Bergson, Les den.\ sources de la morale et de la religiuti 1932, s. 127 i 137.

- Tamże, s. 139.

³    R. Lacroze, La fonction de Pimagination, 1935.

⁴    G. Durand, Struć!uren anthropologiąues de Timaginaire, Paris

1982,    s. 439 i 44!.

⁹ Zob. M. Griuule, Masąues Dogons, s. 828: „Sztuka Dogonów z racji swego pochodzenia jest walką przeciw rozkładowi”, s. 775: „Mit jest już tylko metodą..., wedle której postępują ludzie, ażeby ustalić porządek w miarę możliwości i ograniczyć skutki śmierci. Zawiera on więc w sobie pewną zasadę obrony i zachowania, którą przekazuje rytuałowi”.

⁽ⁱ Zob. G. Durand, Les structures anthropologiąues de Timaginaire, jw.

⁷ Zob. R. Desoille, Le reve eveille enpsychot/ierapie, Paris, ed. d’Artrey 1952, M. A. Sechehaye, La realisation symboliąue, Bcrne 1947; ed, H. Hu ber; H. Chambron, Contribntion a Tetude du reve eveUIe en psycho-therapie, Toułuse, 1963.

^H G. Bachelard, La terre et les reveries de la volonte, 1942, s. 398.

⁹    M. A. Sechehaye, Journal dJaie schizophrene, s. 4, 17, 22, 25, 51.

¹⁰    Tamże, s. 59, 77.

³¹ Tamże, s. 110, 111.

¹² Wyrażenie wzięte od G. Michaud, Introductkm a wie science de la b't tera turę, s. 255.

³⁹ G. Durand, Les structures anthropologiąues de Timaginaire, jw. s. 419.

¹⁴ A. Malraux, Les voix du sile twe, 1951.

¹⁶    F. S. C. Northrop, The meeting of East and West, s. 345 i 383. ¹⁹ To właśnie skromnie naszkicowałem w Le decor mythiąue de la

Chartreuse de Parmę (Mityczny wystrój Pustelni Parmeńskiej), Paris

1983,    usiłując powiązać powieściopisarstwo XIX wieku z wielkimi mitami klasycznej starożytności.

¹⁷    J. Lacroix, La sociologie d'Augustę Comte, s. 110.

159