obraz8 (10)

³⁹    Zob. C. Levi-Strauss, op. cit., s. 309; ustalił on archetyp „pośrednika'’ serią izomorficzną: zbawiciel > Dioskurowic > trick ster > istota dwuplciowa etc.

⁴⁰    Tamże, s. 295.

¹¹ P. Ricoeur, Konflikt hermeneutyk: epistemologia interpretacji, w: Paul Ricoeur, Egzystencja i hermeneutyka, Warszawa 1975, PAX, s. 71-93, tłum. Joanna Skoczylas.

⁴¹    P. Ricoeur, Fin i tucie et culpabilite. La symbolupte du mai, 1960.

^li P. Ricoeur, Konflikt hermeneutyk. Jest to również tematem Lme des deu.y Sagesscs Nasira z Khosraw; zob. wyd. H. Corbina, 1953.

⁴¹ Od greckiego eschaton, najwyższy cel, ostateczny kres.    _f

⁴" P. Ricoeur robi aluzję do niemieckiego Weinlese, op. cit.,

s. 80.

⁴⁶    P. Ricoeur, op. cit., s. 87.

⁴⁷    Zob. tablica na s. 69. Przypomnijmy, że Edyp znaczy „opuehlo-nogi”.

⁴⁸    P. Ricoeur, op. cit., s. 89-90.

⁴⁹    Tamże, s. 80.

⁵⁰    Tamże, s. 92. Od tego czasu, musimy dodać, Ricoeur nie bardzo pozostał wierny programowi, który wtedy nakreślił; niestety, on także, jak i wielu innych, dał się ponieść fali zbanalizowania przez chór „mass mediów” momentu archeologicznego i dał mu prymat nad eschatologicznym. Również my nic możemy już iść tą zbanalizowaną drogą od 1965 r. (zob. mój artykuł Tciches de PEsprit et fmperatif de PEtre, „Eranos Jahrbuch”, XXXIV, 1965), a zwłaszcza od 1968 r. (R. Buhmapn, Jesus_y mythologie et demythologisation_y tłum. francuskie 1968 7. przedmową Paula Ricoeura). Autor przedmowy okazał się entuzjastą JJult manna. Zob. rozdział II, Science historicpie et mythologie traditionnelle, mojej książki Science de PHomme et tradition, Le Nouvel Esprit anthropologicpie, Paris 1975, ed. Tete de Feuilles.

⁵¹    G. Durand, Les structitres anthropologiques de Pimaginaire, jw.

' ⁵² Wyrażenie Bachelarda.

⁵³ Zob. P. Faysse, Le Contradictoriel (rozprawa doktorska), Uni-ver$ite Laval, Quebec 1974.

Rozdział V

¹ Zob. H. Bergson, Les deux sources de la morale er de la religion 1932, s. 127 i 137.

" Tamże, s. 139.

³    R. Lacroze, La fonetion de Pimagination, 1935.

⁴    Cr. Durand, Struetures anthropologiques de Timaginaire, Paris

1982,    s. 439 i 441.

⁵    Zob. M. Griaulc, Masques Dogons, $. 828: „Sztuka Dogonów z racji swego pochodzenia jest walką przeciw rozkładowi”, s. 775: „Mit jest już tylko metodą..., wedle której postępują ludzie, ażeby ustalić porządek w miarę możliwości i ograniczyć skutki śmierci. Zawiera on więc w sobie pewną zasadę obrony i zachowania, którą przekazuje rytuałowi”.

⁰ Zob. G. Durand, Les struetures anthropologiąues de rimaginaire, jw.

⁷ Zob. R. Desoilic, Le reveeveille enpsychotherapie, Paris, ed. d'Artrey 1952, M. A. Sechehaye, La realisatlon symbolique, Bcrne 1947; ed. H. Hu ber; H. Chambron, Contribntion a V etude du reve eveille en psychoterapie > Touluse, 1963.

^s G. Bachelard, La terre et les reveries de la volonte, 1942, s. 398.

⁹ M. A. Sechehaye, Journal dinte schizophrene, s. 4, 17, 22, 25, 51.

¹⁰    Tamże, s. 59, 77.

³¹ Tamże, s. 110, 111.

¹² Wyrażenie wzięte od G. Michaud, Introdactkm a wie science de la literaturę, s. 255.

¹⁹ G. Durand, Les struetures anthropologiques de rimaginaire, jw. s. 419.

¹⁴ A. Malraux, Les voix du silence, 1951.

²⁹ F. S. C. Northrop, The meeting of Kast and West, s. 345 i 383. ¹⁰ To właśnie skromnie naszkicowałem w Le decor mythique de la Chartreuse de Parmę (.Mityczny wystrój Pustelni Parmeńskiej), Paris

1983,    usiłując powiązać powieściopisarstwo XIX wieku z wielkimi mitami klasycznej starożytności.

¹⁷ J. Lacroix, La sociologie d'Augustę Comte, s. 110.

159