45898 skanuj0008 (171)

158 7. Ruch turystyczny

(każdego roku miasto odwiedza 7-8 min turystów, spośród których 2/3 przybywało do Wenecji tylko na jeden dzień) wyróżnili następujące kategorie:

•    turyści w grupach zorganizowanych, przybywający do Wenecji pierwszy raz;

•    zamożni turyści, zatrzymujący się w najdroższych hotelach, dokonujący zakupów w antykwariatach, korzystający z przejażdżek gondolami itp. (są nimi zwykle Amerykanie i Japończycy);

•    miłośnicy Wenecji, często odwiedzający miasto i mający najwięcej informacji o jego architekturze i sztuce;

•    turyści „wędrowni”, zazwyczaj nocujący na dworcach lub w innych miejscach publicznych;

•    turyści „światowcy”, przybywający do Wenecji jeden raz w roku (np. w okresie karnawału), mający w mieście własny apartament, korzystający z najdroższych restauracji i kawiarń, na ogół mający głęboką wiedzę o mieście z racji systematycznego odwiedzania Wenecji (są to na ogół Włosi);

•    turyści „powracający”, są nimi osoby, które już kiedyś były w Wenecji i odwiedzają ją po dłuższym czasie;

•    mieszkający w Wenecji przez dłuższy czas (minimum miesiąc) artyści, studenci sztuki lub naukowcy;

•    turyści „plażowi” (zwykle Niemcy i Austriacy);

•    turyści przybywający do miasta w celach służbowych.

Problem zachowań turystycznych znalazł również szerokie odzwierciedlenie w dorobku polskich badaczy. Tematem tym zajmowali się m.in. B. Pisarska [1997], J. Latosińska [1997], A. Krzymowska-Kostrowicka [1995a,b], J. Kostrzewa [1991] i R. Wiluś [1991]. Niewątpliwie kwestia zachowań turystycznych jest w Polsce -podobnie jak i w innych krajach - jednym z zagadnień częściej podejmowanych przez geografów zajmujących się turystyką.

Chociaż podana uprzednio klasyfikacja A. Montanariego i C. Muscary dotyczy turystów odwiedzających Wenecję, może ona służyć do scharakteryzowania turystów przybywających do Paryża, Nowego Jorku, Rzymu, Krakowa i wielu innych miast lub miejscowości turystycznych.

Problem zasygnalizowany przez wspomnianych autorów pokazuje, że obok tradycyjnego podziału zachowań turystycznych na turystykę wypoczynkową, poznawczą, leczniczą itp., należy przyjąć, że współczesna turystyka składa się z bardzo wielu form, które mogą być analizowane nie tylko z punktu widzenia sposobu spędzania wolnego czasu, ale również z uwzględnieniem uwarunkowań kulturowych i znaczeń, jakie turyści przypisują swoim zachowaniom.

Jak podaje D. Jakubikova i in. [1995, 101], zdaniem radzieckiego geografa M.A. Ananiewa ruch turystyczny można dzielić według celu wyjazdu, czasu pobytu, miejsca zakwaterowania i charakteru pobytu, jak również według używanego środka lokomocji. Z kolei W.I. Azar [1972] dzieli turystykę z uwzględnieniem:

•    miejsca pobytu (krajowa lub zagraniczna),

•    stopnia aktywności turystów (aktywna lub pasywna),