b. Obliczanie współczynników au i bj
Działanie to sprowadza się do obliczenia d\JcFc(H)\/duj9 po wybraniu metody estymacji.
Obliczanie d\kFc{H)\!duj
Parametrami u są współrzędne, czynnik (lub czynniki) temperaturowy, współczynnik przeliczeniowy i, niekiedy, współczynnik obsadzenia węzłów atomowych w przypadku nieuporządkowania, gdy atomy rozmieszczają się w różnych węzłach. Ograniczymy się do omówienia, jako przykładu, postaci d\kFc(H)\/duj w przypadku, gdy Uj jest współrzędną (.zj) atomu struktury centrosymetrycznej. Otrzymuje się wówczas
Fc = je|Fc| = ^ A cos 2n(hxk+kyk+!zk)
lecz
A zatem
8\kFe\
duj
8FC
sc diij Sc Suj ’
gdyż 5
1
s
^ = sck27zlfjSin2n(hxj + kyj + lzj)
Estymacja |F0|
Wartości w określają wagę każdej ’ obserwacji \F0\ jako funkcję dokładności pomiaru. Statystyka wskazuje, że najlepsza waga jest równa odwrotności kwadratu odchylenia standardowego powtarzanego pomiaru
1
w-= —r a2
prawie zawsze jednak czynniki strukturalne są mierzone tylko raz lub, w najlepszym przypadku, niewielką liczbę razy, tak że nie jest możliwe obliczenie odchylenia standardowego odpowiadającego każdemu z refleksów Bragga.
Często stosowany schemat estymacji został opracowany przez Hughesa. Jest on oparty na założeniu, że o(H) jest proporcjonalne do \F0(H)\, co daje wagi względne
w(H) ~-------—
Wyn) \F0(H)\2 I(H)
Wagi te zwiększają jednak nadmiernie znaczenie refleksów słabych, zbliżonych do dającego się zaobserwować minimum natężenia, które mogą być obciążone znacznym błędem; w związku z tym Hughes zaleca przypisanie stałej wagi, równej j^\Fmln\2, wszystkim refleksom, dla których < 4|jFmin|, przy czym |Fmin| oznacza wartość progu obserwacji
czynnika strukturalnego.
Inna, stosowana obecnie metoda estymacji polega na przypisywaniu wag, takich że l/w = Pl+\F0\+P2\F0\2
W równaniu tym P1 i P2 oznaczają dwie stałe. Stały wyraz Px zmniejsza wpływ czynników strukturalnych o bardzo małej wartości, natomiast wyraz |F0| osłabia nieco zmniejszenie wagi ze wzrostem |i^|.
599