47758 str 014

W rozwiązaniu tym w rzędzie skrajnym daje się jeden nit, w następnym rzędzie zwiększa się liczbę o jeden itd. W ten sposób każdy z rzędów na początku i końcu ma po jednym nicie skrajnym.

W szwie nakładkowym (rys. 7.7) skrajnymi rzędami nitów dla łączonych blach są rzędy najbliższe osi X-X. Rzędy te są najbardziej obciążone i dlatego w rzędach tych daje się najwięcej nitów.

Rys. 7.7. Najkorzystniejsze rozstawienie nitów ze względu na przenoszenie obciążeń w szwie

nakładkowym

Wykonania przedstawione na rys. 7.6 i 7.7 wymagają jednak ukosowania brzegów blachy (rys. 7.6) lub nakładki (rys. 7.7). Ukosowanie to pozwoli zapewnić możliwie równomierny docisk na całej powierzchni zakładki lub nakładki. W tym przypadku rozwiązanie takie sprzyja zabezpieczeniu połączenia przed dostaniem się między blachy wilgoci, a następnie korozji. Na rys. 7.6 i 7.7 podane są charakterystyczne wymiary połączeń, które ze względów wykonawczych (dostęp narzędzi do nitowania) lub zapewnienia właściwego docisku powinny być zachowane. Wymiary te powinny zawierać się w następujących granicach:

t = (2,2 + 8)d

e_{ = e₃ = (2 +2,5)d

e₂ = (1,5+2 )d a = (0,6 + 0,7 )t

—    podziałka szwu nitowego

—    odległość osi nitów od brzegu blachy w kierunku osiowym lub skośnym

—    odległość osi nitów od brzegu blachy w kierunku poprzecznym

—    odległość rzędów nitowych

gdzie d jest średnicą trzonu nitu.

7.2. Zasady obliczeń

7.2.1. Obliczanie połączeń obciążonych symetrycznie

Połączenie nitowe może ulec zniszczeniu z powodów:

—    zerwania blach w przekroju osłabionym otworami na nity,

—    ścięcia nitów,

14