48758 IMGP0403

dziły Madeleine Ylonnet, Jeannc Lamin i Coco Chanel. Pierwsza z nich zyskała renomę dzięki nienagannej technice kroju ze skosu i nieustannemu dążeniu do idealnego dopasowania sukni do linii ciała; druga — dzięki stylowym sukniom i niepowtarzalnym haftom; trzecia zaś — dzięki wyrafinowanej powściągliwej elegancji kostiumów z miękkiego dżerseju, luźnych w talii, oraz połączeniu ubiorów, w których dominowała czerń, z bogatą sztuczną biżuterią. One przywróciły modzie „kobiecość", wprowadzając drapowania lub stonowane barwy. jakże odmienne od żywych kolorów drogich Poiretowi. W kreacjach Jeana Patou i Louise Boulanger na nowo pojawiły się dłuższe suknie wieczorowe, początkowo sięgające z przodu do kolan, z tyłu zaś spływające aż do ziemi. Był to początek powrotu długiej sukni [il. 940], który nastąpił w 1929 roku, wraz z modą na fryzury z dłuższych włosów: Wkrótce jednak kryzys na Wall Street mocno uszczuplił amerykańską klientelę paryskich krawców- i eksporterów.

Paryska Wystawa Kolonialna w 1931 roku oraz „Żółty rajd" Citroena zapoczątkowały, po

okresie fascynacji Afryką, zauroczenie egzotyką azjatycką. W ubiorze odzwierciedleniem tych zainteresowań były detale przejęte ze strojów Dalekiego Wschodu, zestawienia kolorystyczne czy uproszczenie formy rękawa, inspirowane kostiumem tancerek z wyspy Bali.

Modę dyktowały też gwiazdy kina: Marlena Dietrich, Mac West, oraz teatru: Pitoef, Dullin, Jouvet czy Baty. Dla nich krawcy projektowali kostiumy, ale już, w odróżnieniu od poprzedniej epoki, to nie aktorki je prezentowały — temu służyły pokazy mody.

Pośród nowych domów mody w międzywojennym Paryżu popularnością cieszył się dom Elsy Schiaparelli. Jako pierwsza lansowała ona ubrania dosyć odważnie nawiązujące do ekstrawagancji surrealizmu [il. 941 i 942]. Christobal Balenciaga, który otworzył swój salon w Paryżu w 1937 roku, w kreacjach przez siebie projektowanych zaznaczył talię i przywrócił sylwetce naturalne krągłości, lansował styl zarazem klasyczny i bardzo nowoczesny [il. 939],

MODA OD 1929 DO 1945 ROKU 938-945. Kobieca sylwetka ponownie nabrała krągłośd, a krój ubiorów podkreślał kształt piersi, talii i bioder. Kryzys gospodarczy w 1929 roku zbiegł się w sferze mody z powrotem do stylu „klasycznego", w którym obowiązywała długa suknia na wieczór [il. 940, 942 i 943L dopasowany kostium (tafli*ar) z półdługą spódnicę na dzieó [il. 938], włosy upięte na czubku głowy [il. 939]. Pod koniec lat 30. zastosowanie poszerzających ramiona poduszek [il. 938 i 939] uczyniło sylwetkę bardziej kanciastą. Linia ta, charakterystyczna dla lat okupacji, opierała się na przerysowaniach i kontrastach - atletyczne ramiona i krótkie spódnice, ogromne kapelusze lub turbany i pantofle na koturnach. Ukośnie przewieszone przez ramię torebki oraz spódnice-spodnie ułatwiały jazdę na rowerze. Ilustrowane magazyny oraz niektórzy kreatorzy mody, jak Albouy, udzielali Francuzkom rozlicznych porad, w jaki sposób możliwie niewielkim kosztem odnowić garderobę, tworząc ubrania i dodatki z dostępnych materiałów, np. płaszcze skrojone ze starych futer czy nawet kocy, suknie z pozszywanych chustek lub turbanów, kapelusze z gazetowego papieru [iL 944].

938. La Sodetó phBanthropique des matrestaBeurs. lato 1937. rysunek Marek Luc garnitur w kratę i kostium, noszone

et dulecde. Zbiory

941. Boierko haftowane	domu mody Schiaparelli,	942. ik)gje^m. zima	wSrociaj paszcz
przez Lesage a	lato 1938. Fżryż.	1938. akwarela -	.Phoebus* z tkarmy
w motywy o charakterze	musće de la Modę et du	Christiana Bćrard: trzy	wełnianej w kobrze
cyrkowym: słonie	Textile. Zbiory Ufi*C.	komplety wieczorowe	jaskrawego różu ze złotym haftem Lesage a.
i linoskoczkowie; dla		projektu Elsy Schiaparelli.