59758 IMG 82 (3)

Ciągłość sensu życia jednostki zależy od spójności znaczenia w światopoglądzie.

Historyczny światopogląd jest intemalizowany w procesie socjalizacji^ fyw»Łrvivnv cysfpfp znaczeniowy jest przekształcany w subiektywną rzeczy-wjyoóLJo oznacza, że schematy interpretacyjne i modele zachowania są obiektywizowane w Światopoglądzie i nakładane na subiektywny strumień. Oznacza to także, że hierarchia znaczeniowa, leżąca u podstaw światopoglądu. staje się subiektywnym systemem odniesienia: zgodnie z nim jedno-sika pojmuje swe doświadczenia według stopniowanego wzorca ważności. Zostajejatemustalony wzorzec priorytetów; dla jednostki, która uznaje pewne działaniaizabardziej pilne niż inne. Obiektywny światopogląd staie się subiektywnmsysiemeniorientacji w „obiektywnej” rzeczy wistości. Tak jak hierarchia znaczeń leżąca u podstaw światopoglądu nie musi być wyraźnie artykułowana, pozostając czysto „strukturalną” cechą światopoglądu, tak też subiektywny system odniesień nie musi być czymś, co jednostka będzie świadomie ujmować jako system. Może ona zaledwie rozumieć specyficzne schematy interpretacyjne i specyficzne motywy. Tym niemniej, subiektywny system odniesień jest elementem składowym tożsamości dzięki temu, że objawia się zdecydowanie jako wzorzec priorytetów, wówczas gdy jednostka wybiera spośród alternatywnych toków działania.

W sumie możemy powiedzieć, że indywiduacja świadomości i sumienia dla historycznych jednostek ma miejsce raczej w internalizacji już skonstruowanego światopoglądu, niż w oryginalnym tworzeniu światopoglądów. Światopogląd ze swą hierarchią znaczeniową staje się indywidualnym systemem odniesienia, który jest nałożony na strumień świadomości. Jest to element konstytutywny tożsamości. Stąd tożsamość jednostki-historycznej, jest subie-' ktywną ekspresją obiektywnego znaczenia historycznego światopoglądu. Po-przednio zdefiniowaliśmy światopogląd jako uniwersalną społeczną formę religii. Co za tym idzie, możemy teraz zdefiniować tożsamość osobowa jako uniwersalna fonne religijności indywidualnej.

W ramach światopoglądu można wyodrębnić święty kosmos, który sym-bolicznie przedstawia hierarchię ważności, leżącą u podstaw światopoglądu. Jeśli jednostka rodzi się w społeczeństwie, w którym święty kosmos kształtuje część obiektywnej rzeczywistości, jednostka ta zintemalizuje kosmos

w postaci określonych wyobrażeń religijnych. Zintemalizowane wyobrażenia religijne zachowują, oczywiście,' swój związek z obiektywnym świętym kosmosem i są charakteryzowane, wśród innych zintemalizowanych schematów interpretacyjnych i modeli zachowania^ poprzez status nadzwyczajnej ważności. Są wyodrębniane w ramach obszaru świadomości jako mniej lub bardziej odrębna warstwa znaczeń. Znaczenia te wyjaśniają „rutynę życia • codziennego i nadają sens brutalnej ostateczności kryzysów życia. Zarówno rutyna jak i kryzysy życia jednostki są przenoszone przy pomocy zintemalizowanych wyobrażeń religijnych do transcendentnego kontekstu znaczeniowego i zostają legitymizowane przez „logikę” świętego kosmosu. Zintemalizowane wyobrażenia religijne tworzą zatem subiektywny system „ostatecznego” odniesienia i wszechogarniających motywów.

Taka warstwa „religijna” świadomości jednostki pozostaje w związku z tożsamością osobową, analogicznie jak w relacji świętego kosmosu do światopoglądu jako całości. Innymi słowy/subiektywny system „ostatecznego” odniesienia, zachowujący zawsze swój związek z obiektywnym świętym kosmosem, służy do legitymizowania i usprawiedliwiania ^subiektywnego wzorca priorytetów, który stanowi element składowy tożsamości.

Im wyraźniej jest zaznaczony święty kosmos w światopoglądzie, tym bardziej jest prawdopodobne, że zintemalizowane wyobrażenia religijne utworzą relatywnie odrębną warstwę „religijną” w świadomości jednostek socjalizowanych w tym światopoglądzie. Sugeruje to, że jednostki takie będą prawdopodobnie bardziej zdolne do jasnego formułowania problemów „ostatecznych” odniesień wobec siebie i innych. Z kolei przekazywanie wyłącznie religijnych doświadczeń będzie umacniać wydzielenie świętego kosmosy w światopoglądzie. Należy jednakże pamiętać, że ani światopogląd jako\~ całość ani kosmos sacrum nie są intemalizowane jako wyłącznie zbiór koncepcji i symboli, ale jako konfiguracja znaczeniowa, która determinuje subiektywny wzorzec priorytetów. Przy pomocy tego wzorca konfiguracje znaczeniowe stają się efektywną częścią osobowej tożsamości, nawet jeśli retoryka „ostatecznych” usprawiedliwień nie jest w pełni wyartykułowana. Jeśli święty kosmos jest intemalizowany w wyraźnie religijnej warstwie świadomości jednostki, możemy mówić o formie religijności indywidualnej,! która jest bardziej wyrazista, niż tożsamość osobowa jako taka.

107