60427 skanuj0044 (74)

2

Połączenia nitowe

2.1. Charakterystyka i rodzaje połączeń nitowych

Nitowanie jest procesem technologicznym, w wyniku którego uzyskuje się połączenia nierozłączne, pośrednie. Połączenie kilku części (np. blach) w zespół powstaje przez zastosowanie łączników, którymi są nity. W łączonych przedmiotach wierci się lub przebija otwory pod nity, zapewniając ich współosio-wość, (np. przez wiercenie w zespole), a następnie wykonuje się fazki w celu usunięcia zadziorów oraz złagodzenia karbu między łbem (zakuwką) a trzonem nitu. Po włożeniu nitu do otworów podpiera się łeb nitu kształtowym wspornikiem (rys. 2.la), a następnie wykonuje się zakuwkę za pomocą zakuw-nika, tworząc połączenie nitowe (rys. 2Ab). Przy zamykaniu nitów kulistych zarówno wspornik, jak i zakuwnik są tak wykonane, aby nie stykały się z łączonymi częściami i nie uszkadzały ich powierzchni.

b)

Rys. 2.1. Wykonanie połączenia nitowego: a) zamykanie nitu, b) połączenie nitowe

1 — części łączone, 2 — nil, 3 — wspornik, 4 — zakuwnik

W zależności od średnicy nitów i wielkości produkcji (jednostkowa, seryjna) zamykanie nitów odbywa się uderzeniowo młotkiem ręcznym lub pneumatycznym albo też naciskowo za pomocą nitownic (pras) mechanicznych, hydraulicznych itd.

Nity mogą być zamykane na zimno lub na gorąco. Przy nitowaniu na gorąco nit powinien być podgrzany do temperatury powyżej 700°C (nitowanie naciskowe, maszynowe) lub do 1000-^1100°C (nitowanie uderzeniowe, ręczne). Proces nitowania powinien być zakończony przy temperaturze nitu nie niższej niż 500°C.

Na gorąco zamyka się nity stalowe o średnicy trzonu 10 mm, natomiast na zimno — nity stalowe o 8 mm, służące do łączenia cienkich

45