skanuj0050 (63)

gdzie:

F — siła zewnętrzna (obciążenie połączenia nitowego), m — liczba ścinanych przekrojów w jednym nicie, d₀ — średnica otworu nitowego (nitu zakutego),

n — liczba nitów (w połączeniach zakładkowych — wszystkie nity, w połączeniach nakładkowych — nity łączące jeden z pasów z nakładkami),

k„(k_t) — dopuszczalne naprężenia ścinające (wg tabl. 2.1).

2. Na naciski powierzchniowe

(2.3)

gdzie:

n — liczba nitów (na rys. 2.6a-9 oraz na rys. 2.6Ó-6), g — grubość blachy (dla nitów jednociętych — grubość blachy cieńszej, a dla dwuciętych — grubszej), k₀ — dopuszczalny nacisk powierzchniowy (wg tabl. 2.1).

Iloczyn g ■ d₀ przyjmuje się jako pole powierzchni nacisku nitu na ściankę otworu.

W wyniku nadmiernych nacisków powierzchniowych zniszczeniu mogą ulec części łączone lub nity. Ponieważ ze względów ekonomicznych mniejsze straty wystąpią w przypadku zniszczenia nitów, dlatego należy porównać oba warunki, zakładając że wytrzymałość nitów na ścinanie powinna być mniejsza niż wytrzymałość blach i nitów na naciski powierzchniowe.

Tl' (F

-m-n-kn^n-g- d₀-k₀    (2.4)

Podstawiając zależność: k₀ « 2,5 k„ (wg tabl. 2.1), otrzymuje się warunek

g m

(2.5)

Dla nitów jednociętych m = 1, stąd warunek 2.5 przyjmuje postać d₀ ^ ^ 3,2 g, natomiast dla nitów dwuciętych m = 2 — stąd d₀ ^ 1,6 g.

Jeżeli zależność 2.5 jest spełniona, wówczas wystarczy obliczyć nity z warunku na ścinanie.

W rzeczywistych konstrukcjach najczęściej przyjmuje się d« 2g i wówczas nity oblicza się:

ci na ścinanie — w przypadku nitów jednociętych,

b i na naciski powierzchniowe — w przypadku nitów dwuciętych (ponieważ

d₀^ 1,6 g).

Przyjmując inne wartości k₀ (w zalecanych granicach) oraz średnice nitów znormalizowanych odbiegające od zależności: d « 2g, należy sprawdzić warunek 2.4 lub obliczyć nity z obu warunków wytrzymałościowych (2.2 i 2.3).

51