66856 strona (215)

Defibrylacja polega na podaniu jednorazowego impulsu o dużej mocy, 1000-krolnie lub więcej przekraczając ego reoba/ę mięśnia sercowego, w celu dokonania pełnei depolaryzacji wszystkich włókien mięśnia serca, a zatem wygaszenia wszel kich rytmów, wśród nich także zakłócających akcję, aby „zrobić miejsce" dla głównego bodźca, powstającego automatycznie w węźle bodźcotwórczym, który w tych warunkach ma szansę ponownie zapanować nad pracą serca. W migotaniu komór defibrylacja ratuje życie, wykonuje się ją także w arytmiac h innego jhk hod/enia.

Rozróżnia się defibrylację zewnętrzną i wewnętrzną. Defibrylacja zewnętrzna polega na przyłożeniu dwu dużych elektrod na rękojeściach na skórę klatki piei-siowej. Jedną pi/ykłada się na okolic ę uderzenia koniuszkowego, drugą na prawo od rękojeści mostka. Potrzebna jest energia wielkości od 100 do 300 J. napięcie od 300 do 700 V, natężenie około 6 A, t_jmp 100 do 200 ms. Pacjent odczuwa len /abieg jaku silne uderzenie prądu z rozległym, krótkim skurczem okolicznych mięśni.

Defibrylacja wewnętrzna polega na doprowadzeniu elektrod przez żyły do wnętrza prawej komory. Wielkość energii potrzebnej do defibrylacji wewnętrznej to około 20 |, przy napięciu 100 V, natężeniu około 1 A, oraz t_imp 100 ms. Najczęściej dokonuje się defibrylacji jednym impulsem sinusoidalnym lub prostokątnym. Można jednak użyć' zmiennego prądu sinusoidalnego, przy l_lmp 0,2 ms i częstotliwości 50 Hz. Opisywane są udane defibrylacje dokonane prądem wprost z sieci miejskiej, w sytuacjach wymagających natychmiastowej pomocy.

Kardiowersja - alłłn defibrylac ja /sync hronizowana - w odróżnieniu od opisane), asynchronicznej, polega na wprowadzeniu do serca impulsu wycelowanego w określoną tazę natuialriego rytmu. Wymaga ona ur/ąd/enia, które wybiera odpowiedni moment defibrylacji i.

Llektrostymulacji serca dokonuje się przez rozrusznik sercowy tang. pacamaker nicm. Schrittrnachei). Jest to urządzenie, które zastępuje niewydolne działanie struktur bod/c otwuri zych serc a, wytwarzając elektryczny, sztuczny bodziec do jego skur czów. Rozrusznik taki może być włączony czasowo w celu przeczekania choroby narządu bodźcotwórczego lub może być /aslosowany jako proteza stała. Rozrusznik stały jest wszczepiany do ściany klatki piersiowej, np. pod mięsień piersiowy większy lub pod przeponę i połączony przewodami z elektrodą umocowaną w sercu Rozrusznik jest zasilany z baterii litowyc h, które d/iałają ponad 10 lat

Flektrostymulacja może być zewnętrzna elektrody na skórze; lub wewnętrzna -elektrody wewnątrz serca. Es zewnętrzną stosuje się tylko w nagłych przypadkac h Impulsy o napięciu od 50 do I 50 V i od 100 do 300 mA powodują szarpiące skurcze mięśni klatki piersiowej i są przykre dla pacjenta, znoszone tylko w znieczuleniu. Llektrostymulacja wewnętrzna wymaga wprowadzenia elektrody do serca. Podaje się w niej napięcie rzędu kilku do kilkunastu volt i prądy o natężeniu od 1 do 5 mA, t_im|l wynosi 0,25 do 4,0 ms.

Rozróżnia się rozruszniki proste o stałym rytmie 70 impulsów na minutę lub m/rus/niki „na żądanie", z których bodźce są wysyłane tylko wtedy, gdy ustają skurcze naturalne. Są także rozruszniki, które dostosowują rytm impulsów do poir/eh serca. Roziu.sznik jest zaopatrzony w osłony przed wpływem zewnętrznych pól elek irycznych, lecz silne pola. jak np. diatermii, mogą zakłócić jego pracę, podobnie jak zabieg elcktrotcrapcutyczny przeprowadzany w okolicy serca. 7 tego wynikają przeciwwskazania nie tylko do lec zenia diatermią, ale nawet do przebywania w pobliżu