62149 skanuj0304

Dla przekładni stożkowej o osiach przecinających się pod kątem Z = 90 można również określić przełożenie zastępcze, tj. przełożenie przekładni złożonej z zastępczych kół walcowych

dezl dez 1

COSÓi

COS<5₂

sin<S₂

cos<5₂

/•tgó₂ = i²

(11.97)

Dla kół stożkowych o zębach prostych przesunięcie zarysu oblicza się wg wzorów podanych dla kół walcowych. Przesunięcie zarysu w celu uniknięcia podcięcia zęba stosuje się w przypadku, gdy 2 < z_gs, przy czym z_gs oblicza się wg wzoru 11.96. W przekładniach stożkowych stosuje się także dość często przesunięcie typu X—X w celu poprawienia warunków pracy przekładni. Należy zwrócić uwagę, że wartość przesunięcia X = x m odkłada się na wysokości zęba i na tej podstawie oblicza się następnie zewnętrzne średnice wierzchołków i podstaw.

Do obliczenia wytrzymałości uzębień kół stożkowych z warunku na zginanie stosuje się wzór

2 M_obi ■ q • cos ó X-z-k_gj

(11.98)

w którym: m_m — moduł średni, obliczany na średniej średnicy podziałowej.

Do wzoru podstawia się wartość q przyjętą dla zastępczej liczby zębów z_z. Wartość A zakłada się wstępnie w granicach 5 -^-10 (wg zależności b = X-m_m), a po ustaleniu wymiarów koła wykonuje się w razie potrzeby (gdy A różni się od założonej wartości) obliczenia sprawdzające.

Na podstawie wartości modułu średniego m_m oblicza się moduł normalny (zewnętrzny)

(11.99)

d_e z + X • sin ó

m = m_m-— = m_m--

dm    Z

Po przyjęciu najbliższej większej wartości modułu (zgodnie z podanymi w tabl. 11.2) wyznacza się wymiary koła stożkowego wg wzorów 11.83-7-11.93.

Wytrzymałość uzębień kół stożkowych prostych na naciski powierzchniowe oblicza się wg wzoru

^Pmax ~ ^CJ”w_m    (^{I +} I²) ^< k°    (11.100)

We wzorze 11.100 wartość F_obi podaje się dla średniej średnicy podziałowej d_m oraz uwzględnia się zastępcze przełożenie wprowadzając wartość i².

304