68662 strU

I śmiała. Jak ja lubię, kiedy Med się śmieje. Ja jej będę 1! ^_Upował — ja... Pojedziemy daleko, daleko...

Milczenie.

I Więc pan radzi, żeby tę całą sprawę, tak...

ręką dopowiada: stłumić, dać jej spokój

SZMIDT

I Tak.

f podobnie ręką potwierdza. Głowy zbliżyły się do siebie. Jest f _w tym coś ze spisku, ze zdrady. Po pewnym czasie Jan spojrzał na drzwi. Stanęła w nich cicho Med.

JAN

■ To ty, Med?

MED

I Przyszłam za wcześnie?

JAN

Nie. Zostań tu. Bądź z nami. Patrzysz i myślisz: «Kto to jest ten nieznajomy pan?>

MED

Nieznajomy... Nie wiem... gdy spojrzałam na pana już wtedy — zdawało mi się, że pana znam... Skąd — nie wiem. «Kto to?» — tak myślałam, gdy szłam po ulicach.

SZMIDT

mówi więcej do swoich myśli, niż odpowiada

Tak... to bywa... Pytają siebie czasem ludzie w myślach: skąd tego człowieka znam?

JAN

Gość przyszedł do nas, Med... Znasz tego pana? Wiem, skąd wydaje ci się, że go znasz... Bo to gość z tych opowiadań, z tych historii o ludziach, co zjawiają się cza-