71143 JAN PAWEŁ II KOŚCIÓŁ JANA PAWŁA II 24

Jovanovieiem i prezydentem Slobodanem Milośeviciem. Temu ostatniemu przedstawił dezyderaty Papieża: powrót stron konfliktu do stołu rokowań, poszanowanie praw człowieka bez względu na narodowość, reli-gię i przekonania oraz umożliwienie organizacjom humanitarnym udzielania pomocy ludności cywilnej.

SUKCESY WATYKANU

Dyplomacja watykańska miała swój udział w zakończeniu konfliktu zbrojnego na Bałkanach, jednak jej najbardziej spektakularnym osiągnięciem było zażegnanie w 1984 roku sporu między Chile a Argentyną. Z inicjatywy Jana Pawła II oba te państwa podpisały w Watykanie deklarację o przyjaźni i współpracy, zobowiązując się do pokojowego uregulowania kwestii przynależności wysp w Kanale Beagle (Patagonia), co było przedmiotem konfliktu chilijsko--argentyńskiego. Również w 1997 roku Watykan podjął się mediacji w sporze między Argentyną a Chile o kontrolę nad rejonem Antarktydy.

Dyplomacja watykańska miała też swój udział w tym, że w roku 1998 nie doszło do wojny między Irakiem a Stanami Zjednoczonymi. Wiadomo, że misja „ostatniej szansy” w Bagdadzie sekretarza generalnego ONZ Kofiego Anana, która ostatecznie zapobiegła zbrojnemu konfliktowi, została między innymi podjęta na osobistą prośbę Papieża.

Innego rodzaju osiągnięciem, mającym duże znaczenie dla budowania procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie, było nawiązanie przez Stolicę Apostolską W ostatnich latach, przy wielkim osobistym zaangażowaniu Jana Pawła U, stosunków dyplomatycznych z Izraelem, Jordanią i Organizacją Wyzwolenia Palestyny.

Zdarza się, że Watykan proszony jest też o pomoc w rozwiązywaniu sporów wewnętrznych. Tak było np. w 1998 roku, kiedy Jan Paweł II wysłał misję mediacyjną do Kolumbii, targanej od 33 lat konfliktami.

GŁOS WOŁAJĄCEGO NA PUSZCZY

Bardzo często jednak apele Papieża o pokój przypominają głos wołającego na puszczy. Janowi Pawłowi II i dyplomacji watykańskiej nie udało się zapobiec interwencji Stanów Zjednoczonych i wojsk NATO w Zatoce Perskiej po zajęciu Kuwejtu przez Irak w sierpniu 1990 roku.

Również nic nie pomogły apele papieskie o zaprzestanie krwawych walk między plemionami Tut-si i Hutu w Rwandzie.

Jeszcze gorzej było z Irakiem. Jak pisze jeden z biografów papieskich, Jonathan Kwitny, w 1993 roku Jan Paweł E wysłał kardynała Achille Siłvestri-niego z misją do Bagdadu. Jednakże kiedy kardynał zaproponował, aby Irak zawarł pokój z Izraelem, został obcesowo odesłany do Rzymu i wyśmiany w kontrolowanej przez rząd prasie.

^m Mimo to Jan Paweł II modlił się publicznie o to, Spotkania, w których żeby Stany Zjednoczone wstrzymały sankcje gospo-sam fakt, że do nich darcze przeciwko Irakowi oraz innemu wielkiemu doszło jest już sukcesem muzułmańskiemu wrogowi Ameryki - Libu.

Z kolei w lipcu 1998 roku Timor Wschodni, okupowany przez Indonezję, odrzucił mediację Watykanu, proponującego dialog między walczącymi stronami. Argumentowano, że Indonezja jest krajem muzułmańskim. Wyrażano jednocześnie obawy, aby Watykan, ratując dwa miliony timorskich katolików, nie oddał Indonezji Timoru Wschodniego jako prowincji.

AUTORYTET POSŁAŃCA POKOJU

Jak więc ocenić w sumie wszystkie dyplomatyczne zabiegi Watykanu i Papieża osobiście o pokój? Ocena czysto polityczna wypadnie z całą pewnością po prostu rewelacyjnie. Nie ma dziś na świecie drugiego człowieka, ani rządu czy państwa, które mogłyby pochwalić się tyloma sukcesami osiągniętymi tylko za pomocą słów, a nie gróźb czy nacisków.

A ocena zwykła, ludzka? Czy nie zaważy na niej wcale nie krótka lista apeli i modlitw daremnych? Nie powinna. Nie ma bowiem dziś, i można sądzić, że od wielu, wielu lat, drugiego człowieka, który z taką mocą, konsekwencją i samozaparciem, jak Jan Paweł E, występowałby wszędzie tam, gdzie życie ludzkie jest zagrożone. Nie ma drugiego, który cały czas pokazywałby, że nieobojętny jest mu los dosłownie każdego: nie tylko Europejczyka, ale i Chilijczyka, Araba, Azjaty, nie tylko chrześcijanina, ale i muzułmanina, Żyda czy buddysty.

Namiestnik Chrystusa wie doskonale, że został posłany do wszystkich. I że nie ma wyjątków. I że każdy apel się liczy, bo nigdy nie wiadomo, kiedy uda się odmienić ludzkie sumienia.

I dlatego nawet ci, którzy nie stosują się do jego apeli i próśb, wolą udawać raczej, że ich nie słyszą, niż wprost je odrzucać. Wiedzą bowiem, że apelując o pokój i sprawiedliwość, zawsze i wszędzie daje on świadectwo prawdzie.

STRONA, KSIĘGA XIV