74240 skanuj0039 (78)

RECEPTURA HOMEOPATYCZNA

I.    CZYM JEST HOMEOPATIA ?

Homeopatia (homoion, pathos - podobne, cierpienie) jest metodą całościowego leczenia, które wymaga wzięcia pod uwagę wszystkich aspektów chorego - emocjonalnych, umysłowych i duchowych - a także objawów i oznak fizycznych. Są one bardzo istotne zarówno z punktu widzenia przyczyny choroby, jak i doboru leku dla określonego chorego. W leczeniu homeopatycznym wykorzystuje się głównie leki pochodzenie naturalnego. Są wybierane i podawane zgodnie z ustalonymi prawami. Fundamentalną zasadą na której opiera się homeopatia, jest zasada, że lek leczy to, co sam wywołuje, tj. leczenie podobnego podobnym. Jest to odwrócenie konwencjonalnego podejścią tj. stosowania leków przeciwdziałających objawom i oznakom choroby; innymi słowy - leczenia przeciwieństwem (alopatii).

II.    RYS HISTORYCZNY

Podstawy homeopatii znane są od bardzo dawna. Już w V w. p.n.e. Hipokrates (460 -377 p.n.e.(stwierdził, że choroby można leczyć dwoma metodami. Jedna polega na leczeniu przeciwieństwami, gdy lek podaje się w celu przeciwdziałania objawom choroby. Podanie substancji leczniczej naśladującej objawy i oznaki choroby, pobudzającej proces zdrowienia jest drugim sposobem, polegającym na leczeniu podobieństwami. W przypadku leczenia przeciwieństwami atakuje się chorobę. W przypadku leczenia podobieństwami lek podaje się choremu w celu pobudzenia naturalnych sił organizmu (vis medicartis naturae, lecznicze siły natury), a więc w celu wzmocnienia organizmu. Hipokrates sformułował i zastosował w praktyce zasadę leczenia podobnego podobnym. Zasada podobieństwa leku i choroby: „similia similibus curantur" - podobne leczy podobne - stała się z biegiem czasu naczelną ideą homeopatii.

Istotny wkład w rozwój homeopatii wnieśli ponadto Isidorus, biskup Sevilli oraz XVI-wieczny lekarz, Paracelsus (1493 - 1541). Szczególny rozwój tego sposobu leczenia nastąpił jednak za czasów Samuela Hahnemarma (1755 - 1843). Jego właśnie uważa się za twórcę całościowego systemu leczenia najmniejszymi, skutecznymi dawkami.

W 1790 roku Hahnemann rozpoczął tłumaczenie bateria medica", rozprawy szkockiego farmakologa Williama Cullena, na temat zastosowania kory chinowej. Jej działanie lecznicze autor przypisywał właściwościom tonizującym, ściągającym i gorzkiemu smakowi. Hahnemann nie zgadzał się z tym poglądem i sam rozpoczął doświadczenia w tym kierunku. Postanowił sprawdzić opisane mechanizmy działania leków, w pierwszej kolejności chininy. Dokonywał doświadczeń z korą chinową na własnym organizmie. Wiedząc, że była ona wykorzystywana w leczeniu malarii (w czasach Hahnemanna malaria była dość często występującą chorobą w Europie), zaczął przyjmować ją w dużych dawkach (będąc zupełnie zdrowy) i ku swojemu zdziwieniu zaobserwował wystąpienie wszystkich objawów choroby, mimo że pozostał zdrowy. Objawy te występowały tylko wtedy kiedy Hahnemann przyjmował kolejną dawkę leku. Tego rodzaju obserwacje sprawiły, że nadal przeprowadzał eksperymenty z innymi substancjami leczniczymi, nie tylko na sobie, ale również na niewielkiej liczbie przyjaciół i uczniów. Za każdym razem badacz uzyskiwał inne objawy zbliżone do znanych mu jednostek chorobowych.

Homeopatię uznano oficjalnie w roku 1796 (choć nazwa ta pojawiła się dopiero w roku 1807), a pierwsze wydanie dzieła Hahnemanna „Organon der Heilkunst” („Organon Sztuki Medyczne/’) ukazało się w Dreźnie w 1810 r. Dzieło wyrażało poglądy niemieckiego uczonego na leczenie oraz zawierało opis doświadczeń ze stosowaniem zasady podobieństw. Podkreślało również jak ważną rolę odgrywa w zdrowym życiu odpowiednia dieta, świeże powietrze, ćwiczenia fizyczne i staranna higiena.

Rok wydania Organonu uważa się za początek istnienia homeopatii jako całościowego systemu leczniczego, posiadającego własną koncepcję choroby, metodologię oraz farmakopeę homeopatyczną. W ciągu życia Hahnemanna ukazało się jeszcze pięć wydań tego dzieła. Szóste wydanie autor przygotował tuż przed śmiercią ale ukazało się dopiero wiele lat później.

Hahnemann utrzymywał, że leczenie należy prowadzić w możliwie najłagodniejszy sposób. Głosił pogląd, że należy podawać jeden lek, a nie mieszanki jak to było w zwyczaju. Hahnemann zdawał sobie sprawę, że wiele z jego leków jest silnie trujących w czystej postaci i dlatego opracował sposób seryjnych rozcieńczeń i rozcierań, aby uzyskać działanie lecznicze bez objawów toksycznych.

Pomimo że homeopatia cały czas rozwijała się i szczelnie wypełniała lukę pomiędzy klasycznym podejściem do medycyny, nigdy jednak nie udało się jej wyprzedzić medycyny tradycyjnej. A wręcz przeciwnie, z biegiem lat dystans się powiększał. Przyczyniło się do tego odkrycie antyseptyki przez Listera, rozwój anestezjologii, odkrycie leczenia

76