74540 skanuj0029 (53)

Siedliska terenów wyżynnych i podgórskich

Las łęgowy wyżynny bagienny, czyli ols jesionowy wyżynny OlJwyŻ)

Występuje sporadycznie i zajmuje tereny zalewowe i zabag-nione na skrzydłach dolin. Zlokalizowany jest na glebach glejowych i mułowo-glejowych.

Typy lasu: 1) olszowo-jesionowy, 2) olszowy z olszą szarą, 3) olszowy z olszą czarną (łęg olszowy gwiazdnicowy).

Gatunki główne i domieszkowe: w olszowo-jesionowym typie lasu gatunkami głównymi są Js I-II bonitacji oraz Olsz i Olcz; w olszowym z Olsz jako gatunkiem głównym domieszkami są Ol, Js, Jw, Bk, Jd; w olszowym z Olcz jako gatunkiem głównym w domieszce występuje Js.

Podszyt: nielicznie występują bez czarny, trzmielina, porzeczka.

Gatunki różniące OlJwyż od innych łęgów Czartawa pośrednia Circaea intermedia Skrzyp olbrzymi Equisotum maximum Szczaw gajowy Rumex sanguineus

Ponadto występują gatunki runa różniące łęgi wyżynne od nizinnych, wymienione w opisie runa siedlisk LŁwyż.

3.3. Siedliska terenów górskich

57

3.3.1. Siedliska wysokogórskie

Siedliska wysokogórskie występują w krainach Karpackiej (1%) i Sudeckiej (0.2%) na ogólnej powierzchni 2.4 tys. ha.

W nowych „Zasadach hodowli lasu” (2002 r.) dla siedlisk wysokogórskich, tak jak dawniej, przewidziano jeden typ siedliskowy, a mianowicie bór wysokogórski (BWG) z wyróżnieniem wariantów uwilgocenia. Natomiast w „Siedliskowych podstawach hodowli lasu” wyodrębniono wśród siedlisk wysokogórskich:

Bór wysokogórski świeży BWGśw Bór wysokogórski wilgotny BWGw Bór wysokogórski bagienny BWGb

Te trzy wyodrębnione siedliska różnią się między sobą stopniem uwilgocenia, wpływem wody glebowo-opadowej i stokowej oraz typami gleby.

Siedliska BWGśw są pod bardzo słabym wpływem wody glebowo-opadowej i stokowej. Występują tu gleby bielicowe lub rankery z grubą warstwą próchnicy typu mor.

Siedliska BWGśw są pod umiarkowanym wpływem wody glebowo-opadowej i stokowej. Występują tu gleby kwaśnych skał magmowych, podobnie jak w poprzednim typie, a przeważają gleby glejowo-bielicowe właściwe lub glejo-bielicowe murszaste.

Siedliska BWGb znajdują się pod silnym wpływem wody gruntowej i glebowo-opadowej. Występują głównie na glebach typu torfów wysokich oraz na zwietrzelinie kwaśnych skał magmowych.

Siedliska wysokogórskie występują w zasięgu regla górnego na terenach Sudetów, Karkonoszy, Śnieżnika oraz we fragmentach Gór Stołowych i rozciągają się od 1000 do 1250 m n.p.m. W Krainie Karpackiej zasięg regla górnego jest różny, w zależności od bezwzględnej i względnej wysokości masywu górskiego, jego położenia i ekspozycji. I tak w Tatrach zasięg regla górnego zaczyna się od 1250 m n.p.m., natomiast w Beskidach zajmuje najczęściej pas wysokości 1150-1350 m