MARTA RYNIEJSKA-KIEŁDANOWICZ Uniwersytet Wrocławski
W ciągu ostatnich lat kształtowanie wizerunku stało się normalnym przejawem funkcjonowania państw. Historia pokazuje, że sukcesy odnoszą te państwa, które potrafią profesjonalnie wykorzystywać nowoczesne instrumenty prorozwojowe, w tym również metody public relations. Żaden kraj nie może ignorować tego, jak postrzegają go inni. Politycy zdali sobie sprawę, że każde państwo posiada wizerunek, który można kreować, to znaczy kształtować i mieć na niego wpływ, albo pogodzić się z już istniejącym. Można zauważyć, że państwa coraz częściej - jak firmy - budują swój wizerunek. Firmy walczą o klientów, a państwa o rynki eksportowe, napływ turystów czy wzrost inwestycji bezpośrednich. Również firmy czerpią ze wzorców państw, np. jeśli chodzi o troskę o obywateli (firmy o pracowników), dotychczas oferowaną tylko przez państwo. Zatem w podejściu do wizerunku wskazać można wymianę zachodzącą pomiędzy sektorami prywatnym i publicznym.
Starania o członkostwo Polski w Unii Europejskiej również na władzach polskich wymusiły działania nastawione na kształtowanie pozytywnego wizerunku naszego kraju. Zagadnienie to jeszcze do niedawna było niedostrzegane, ale obecnie stało się jednym z ważniejszych problemów polskiej polityki zagranicznej, której głównym założeniem jest umocnienie pozytywnego wizerunku Polski jako państwa demokratycznego, stabilnego gospodarczo, respektującego prawa wolnego rynku i zasadę poszanowania prywatnej własności, o dynamicznie rozwijającej się gospodarce, zaprzyjaźnionego z sąsiadami, aktywnego na arenie międzynarodowej1. Okazuje się, że wykorzystanie tradycyjnej dyplomacji nie zawsze przynosi zadowalające efekty. Do kontaktów z otoczeniem niekiedy potrzeba subtelniejszych narzędzi. Skuteczne okazują się działania na rzecz tworzenia pozytywnego wizerunku państwa na arenie międzynarodowej, mające na celu budowanie korzystnych postaw wobec niego samego i jego działań.
Komitet Integracji Europejskiej, Narodowa Strategia Integracji, Warszawa 1997.