87645 skanuj0044 (61)

11. Ochrona przyrody i jej zasobów na obszarach użytkowanych gospodarczo 662

żony rozwój akwakultury oraz ochronę środowiska wodnego. Czas pokaże, czy Wspólna Polityka Rybacka UE będzie realizowana i czy spowoduje zahamowanie ubożenia żywych zasobów morza.

11.7. Gospodarka turystyczna

Definicja

turystyki

Turystyka zrównoważona na obszarach chronionych

Turystyka bywa najczęściej rozumiana jako indywidualna lub zbiorowa forma czynnego wypoczynku, połączona z celami poznawczymi (turystyka krajoznawcza) i elementami sportu (turystyka motorowa, wodna, piesza, rowerowa, narciarska, taternictwo). Może mieć ona charakter wędrowny lub pobytowy, chociaż zwykle jest kombinacją obu tych form. Z turystyką wiąże się konieczność wytyczania szlaków lub tras wędrówek oraz zagospodarowania atrakcyjnych terenów w najrozmaitsze obiekty infrastrukturalne, m.in. schroniska i motele, przystanie wodne, pola biwakowe, punkty gastronomiczne, ośrodki informacji turystycznej. W minionym półwieczu turystyka stała się swoistym fenomenem i ważną gałęzią gospodarki wielu krajów świata, w niektórych wręcz decydującą o wielkości dochodu narodowego.

Wraz z gwałtownym rozwojem ruchu turystycznego stało się jasne, że turystyka może być w dłuższej perspektywie czynnikiem poważnie zagrażającym kondycji najpiękniejszych i przyrodniczo najcenniejszych obszarów. Turyści ze zrozumiałych powodów najchętniej odwiedzają tereny atrakcyjne pod względem walorów przyrodniczych, a status obszaru funkcjonującego jako park narodowy, rezerwat przyrody lub inny obiekt prawnie chroniony przyciąga ich jak magnes, sprowadzając z czasem na te cenne obszary realną groźbę stopniowej degradacji.

Świadoma tych zagrożeń Rada Europy opracowała Rekomendację dla państw członkowskich UE w sprawie polityki zrównoważonego rozwoju turystyki na obszarach chronionych, przyjętą przez Komitet Ministrów w sierpniu 1995 roku na 543 spotkaniu delegatów. Zrównoważona turystyka rozumiana jest w tym dokumencie jako „każda forma aktywności turystycznej, która odbywa się z poszanowaniem środowiska, zapewnia długotrwałe zachowanie walorów przyrodniczych i kulturowych oraz jest sprawiedliwa i możliwa do zaakceptowania pod względem ekonomicznym i socjalnym”. Dokument powołuje się na Rekomendację No. R (94) 7 w sprawie polityki zrównoważonego i przyjaznego środowisku rozwoju turystyki oraz Deklarację Konferencji Ministrów w Lucernie z kwietnia 1993 roku na temat „Środowisko dla Europy”. Konferencja ta zobowiązała Radę Europy do kontynuacji jej aktywności w dziedzinie standaryzacji prawa i pilotażowych projektów na rzecz zrównoważonej turystyki.

W preambule tego dokumentu czytamy:

„Obserwując zachodzący poważny wzrost aktywności turystycznej i innej aktywności spędzania czasu wolnego, a także tendencje do nasilania się tego wzrostu w przyszłości;