CCF20110103000

W badaniu chorego stosujemy pomiar długości orientacyjnej, funkcjonalnej, bezwzględnej i względnej kończyn.

Elementem wpływającym na statykę stopy jest stosunek masy ciała do siły mięśni i aparatu więzadło-wo-torebkowego stóp. Nadmierna masa ciała lub niedomoga struktur anatomicznych stopy mogą powodować obniżenie się sklepień stóp. Obciążenie jednej kończyny zwiększa się też przez trwałe jedno-nożne jej używanie (np. w wyniku jej amputacji itp.).

Narząd ruchu może w różnych okolicznościach i w różny sposób stracić swe zdolności podporu, lokomocji i chwytania. Ocena kinetyczna powinna dać rozeznanie w rozległości i w rodzaju braków kinetycznych, a zarazem ustalić, jakie są ich następstwa dla ogólnej sprawności badanego oraz jego zdolności do wykonywania codziennych czynności, jak chodzenie, siadanie, wstawanie, ubieranie się, jedzenie itd., oraz dla czynności wymaganych w określonym zawodzie, np. dźwiganie, pchanie, klękanie, schylanie się, precyzyjność ruchów chwytnych itd.

6.5

Pomiary długości i obwodów kończyn

Pomiary kończyn pozwalają czasem na wysunięcie cennych wniosków rozpoznawczych. Mają one jednak wartość tylko wtedy, gdy są wykonywane poprawnie i w warunkach zapewniających możliwość porównania. Porównywalność pomiarów jest bezwzględnie konieczna, gdyż muszą one być kontrolowane (np. w orzecznictwie) lub okresowo powtarzane (np. dla kontroli wyników leczenia, dla śledzenia wzrostu itd.). W tym celu należy oprócz liczby samego pomiaru podać sposób, w jaki go dokonano (ryc. 6.2).

Pomiary długości kończyny. Długość kończyny może zmienić się w wyniku patologicznych zmian w obrębie samego jej kośćca (bezwzględna długość) lub też z powodu przemieszczenia w jednym z jej stawów, przy czym długość samego kośćca kończyny nie ulega zmianie (względna długość).

Pomiar orientacyjny. W poradnictwie lekarskim często wystarczy stwierdzenie faktu skrócenia kończyny przez optyczne porównanie długości obu kończyn. Pomiar ten jest możliwy tylko u chorych, którzy mają odpowiednią swobodę ruchu w stawach kończyn.

Udo. Chorego układamy na wznak na twardym, gładkim podłożu, np. na stole. Kolana i biodra zginamy do kąta prostego, zachowując przy tym symetryczne ułożenie chorego. Szparę pośladkową

Ocena zmian statyczno-dynamicznych

a

b

Ryc. 6.2. Orientacyjny pomiar różnicy długości: a - ud; b - goleni.