medsadowa9

^w

£>V>

Skutki obrażeń ciała przedstawione w pkt 2 § 1 art. 1^ k. k. wymagają szczegółowego omówienia. Przez pojęcie „inne ciężkie Kalectwo” należy rozumieć takie kalectwo, które pod względem ciężkości następstw jestanalogiczne a co najmniej zbliżone do okaleczenia człowieka w następstwie pozbawienia go wzroku, słuchu, mowy lub zdolności płodzenia. Stąd można wnioskować, że ciężkim kalectwem jest anatomiczna utrata jakiegoś narządu ważnego w życiu lub co najmniej bardzo poważne ograniczenie jego funkcji, przy czym chodzi tu o narządy spełniające wyspecjalizowaną i samodzielną czynność, których utrata lub znaczne upośledzenie czynności w sposób istotny zmniejsza ogólną sprawność

pokrzywdzonego.    __^^

. Według tej definicji, do „innego ciężkiego kalectwa" należy zSEćżyć np. utratę kończyny lub jej części, np. ręki, lub co najmniej kciuka, albo kilku palców u ręki, zesztywnienie dużych stawów, znaczny niedowład, a także utratę nerki, śledziony itp.

Jeżeli w wyniku działania sprawcy dojdzie do utraty jednej gałki ocznej, przy zachowaniu zdolności widzenia drugiego oka, to stanu takiego nie należy kwalifikować jako pozbawienia wzroku, lecz jako ciężkie kalectwo. Wynika to z faktu, że jedno oko można traktować jako ważny w życiu, samodzielny i wysoce wyspecjalizowany narząd. Wątpliwości budzi analogiczne traktowanie jednostronnej głuchoty pourazowej. Niektóre ośrodki sądowo-lekarskie skłonne są utratę słuchu na jedno ucho kwalifikować zgodnie z treścią art. 19jJ § 1 k. k. (patrz niżej).    pOJ- ' V

Ciężka choroba nieuleczalna — to poważny proces chorobowy, który a nie ustępuje w ogóle pod wpływem leczenia. Podstawą kwalifikacji z tego tytułu może być tylko choroba ciężka (nie mieszczą się tu lżejsze stany chorobowe mimo swpj^tTwalości i ineuleczalności), a ponadto nieuleczalna, przy czym ocena /ńieuleczalności danego stanu chorobowego musi wynikać z aktualnej wiedzy o tej & chorobie, o braku możliwości wyleczenia. Ustawodawca używając słowa „choroba" rozumie przez pojęcie to nie tylko choroby naturalne, np. zakaźne, ale przede wszystkim choroby będące następstwami uszkodzeń ciała. Przykładem choroby nieuleczalnej związanej z urazem może być ciężka nieodwracalna jłgjjgjca^ wywołana np. zatruciem związkami rtęci, t9^ł"^ial' ^Rf)^rtY ⁿ°urazowv. zwężenie krtflni_Lwvmaaaiace stałego noszenia rurki fracheostomijnej itp. Stany te wymagają każdorazowo szczegółowej analiz^, która pozwoliłaby na stwierdzenie ich związku przyczynowego z urazem lub na odrzucenie takiego związku, jeżeli rozpoznany stan jest wynikiem choroby samoistnej.    ^

—' Ciężka choroba długotrwała jest to również ciężki proces chorobowy, jaki charakteryzuje ciężką chorobę nieuleczalną, ale który mimo swej długotrwałości ostatecznie pod wpływem leczenia przechodzi w stan zdrowia, pozostawiając co najwyżej niewielkie trwałe następstwa w postaci nieistotnego upośledzenia ogólnej sprawności. Ścisłe i precyzyjne określenie tego czasu jest na ogół niemożliwe. Stosując analogię z polskim ustawodawstwem ubezpieczeniowym w praktyce za chorobę długotrwałą należy uznać ciężką, fia ogó^obłożną chorobę, której leczenie, trwa co najmniej 6 miesięcy, a także do tego czasu utrzymuje się znaczne upośledzenie ogólnej sprawności psychofizycznej człowieka. Przykładem takiego stanu może byćyz^mfl"'⁰    wymagają™* wielokrotnych

zabiegów naprawczych, powikłane np. przewlekłym zapaleniem ropnym (osteo-myelitis), a także ^o^alii^ygzmózęm z bardzo późno cofającymi się objawami neurologicznymi. Nie zawsze istotny jest tu fakt, czy choroba jest obłożna (!).

Do przysparzających szczególnych trudności w praktyce opiniodawczej należy interpretacja choroby zWwffiz a i zagrażającej życiu. Przez to pojęcie należy rozumieć taki ciężki proces chorobowy, który wprawdzie mija, ale jest połączony z groźbą utraty życia. Jest to następstwo urazu prowadzącego do

,u.,

poważnego r««lM>yo zaburzenia czynności podstawowych układów narządowych (ośrodkowego nerwowego, oddechowego i krążenia), grożącego w każdej najbliż s/ej chwili ich zatrzymaniem, przy czym nieistotny jest czas trwania zagrożenia dla łyda. Realność zagrożenia wynika z faktu, że takie stany, pomimo udzielonej w pełni prawidłowej pomocy lekarskiej, w przeważającej liczbie kończą się Agonom. Przykładem takich stanów chorobowych mogą być:    W

JLuvyv. i^iru ^LrrYyntnK ^w następstwie ran drążących i uszkadzających duże pnie_,

tOCTTT

łSteajJfh (wątroby, płuc, jeliFi innych), : apaiMaÓStfUtfi^h, P0SQG£fii£a, w^ssg^oks^ęz ny

j

naczyniowe lub serce,

“a narządów.

piaWlA

ci£2ittf

e, jak Jgipc, ^yajge^gązowa, a także,

t rwała choroba psycnicźna wymaga oceny psychiatrów. Do chorób

takich można zaliczyć trwałe pourazowe zaburzenia psychiczne, których związek * urazem nie nasuwa wątpliwości, jak

gurazowa, BadaczjŁa_pourazowa z ciężkącharakteropatią, a także

Miesi

niektóre trwało na^opctwŁ^altii^n yafrjjp.ja

/|/U    10 1    ?

olność cfo pfacy w^zćfyTfc'-

trwała całkowita lub znaczna niezd_________r____I .. _____

.Ule jest to utrata zdolności wykonywania tej pracy, do której pokrzywdzony śostał przygotowany, uzyskując odpowiednie kwalifikacje, nieraz wysoce specjalistyczne. §tanu tego nie należy mylić z pojęciem niezdolności do pracy w ogóle, które jest pojęciem znacznie szerszym i występuje np. w Kodeksie cywilnym, /•tarza się, że stosunkowo niewielkie uszkodzenie ciała, np. utrata jednego pal letka upalca ręki, może uniemożliwić wykonywanie zawodu u osoby posiadaj ą-> «| szczególne kwalifikacje, np. u muzyka, chirurga, mechanika precyzyjnego (np. HMjnrmistrza). Pourazowe uszkodzenie błędnika lub ograniczenie wzroku może uniemożliwić pracę w lotnictwie, a trwała chrypka śpiewakowi, adwokatowi lub wykładowcy. Te same skutki urazu nie powodują w innych zawodach niezdolności do pracy (np. rolników, robotników fizycznych), co powoduje, że uszkodzenia te wówczas nie są kwalifikowane z art. 15£ lecz z artykułu l9Jf-§ 1 k. k. Z powyższego w y nika, że nasz Kodeks kamy nierówno traktuje niektóre przestępstwa przeciwko zdrowiu i uzależnia je od zawodu osoby pokrzywdzonej, uprzywilejowując zawody wiązane z wysoko wyspecjalizowaną pracą precyzyjną.

„te-

——

,Lec4*^r-

't

Ui*

I r wałe poważne zeszpecenie lub zniekształcenie!^ to stany, w którycn manwttć----------ⁱ~^£------^J--------------**-------⁵

...Moniętych czr^£1

u»

limważne zeszpecenie) lub z wyraźnym odchyleniem od prawidłowego kształtu mintomicznego ciała lub jego części (poważne zniekształcenie). Przykładem tak

0    . / umianego zeszpecenia mogą być rozległe blizny na twarzy, czasem na szyi lub lękach, ubytki małżowin usznych, nosa, zaburzenia w ruchach twarzy wywołane liMinźimiami gałązek nerwu twarzowego, znacznego stopnia zaniki i przykurcze w obrębie rąk. W ocenie zeszpecenia należy zawsze brać pod uwagę wiek, płeć

1    m wód osoby pokrzywdzonej oraz jej stan cywilny. Zmiany w estetycznym wyglądzie twarzy lub innych odsłoniętych części ciała o identycznym nasileniu mogą mieć inne żnaczenie dla osób młodych, zwłaszcza kobiet, niż dla osób w .iinszym wieku, a jeszcze inne dla osób, u których estetyczny wygląd jest s#i /ogólnie ważny ze względu na wykonywany zawód. Subiektywność oceny • •. ./pocenia jest ponadto wynikiem indywidualnych różnic wrażliwości estetyczno!, dlatego sądowo-lekarska opinia w tym zakresie może napotykać trudności. W przypadkach wątpliwych należy ograniczyć się do opisu zmian i ich trwałości, pozostawiając sądowi ostateczne rozstrzygnięcie co do tego, czy opisane ze-s/po< unie należy zaliczyć do poważnych^;

IV/y kładem zniekształcenia ciała-jeśfutrata palców rąk lub ich części, jeśli nie powoduje ona ciężkiego kalectwa, ale poważnie zniekształca wygląd kończyny.

(Jo¹*

„L UJ

a

Latt<y~

--jb/—'

,L>.