P1020917 (2)

(y MI TM-ORY ONTOl.OCiICZNli

Mj I M nm    I K/l ( /\ fM MSI \M i|

Orientacje przestrzenne, takie jak góra—dół. przód—tył. na—po/a. centrum—peryferia i blisko—daleko, dostarczają niezwykle bogatej podstawy do rozumienia pojęć w kategoriach przestrzennych. Istnieją jednak granice zastosowania takich orientacyj. Nasze doświadczenie, jakie zdobywamy postrzegając przedmioty lizyczne i substancje, dostarcza dalszej podstawy do rozumienia, które wykracza poza orientację przestrzenną. Rozumienie doświadczeń w kategoriach rzeczy i substancyj pozwala nam wyróżniać fragmenty tych doświadczeń i traktować je jako odrębne rzeczy lub substancje jednolitego rodzaju. Kiedy potrafimy zidentyfikować nasze doświadczenia jako rzeczy lub substancje, wówczas potrafimy

0    nich mówić, kategoryzować je, a także grupować i kwanty! ikować. Dzięki temu możemy też dokonywać na nich operacyj rozumowych.

Kiedy jakaś rzecz nie wyodrębnia się w sposób wyraźny

1    określony czy też nic ma określonych granic, wówczas także kategoryzujemy ją w taki sposób, jakby miała własne granice. Chodzi tu, na przykład, o góry. rogi ulic, mgłę itd. Ten sposób widzenia zjawisk fizycznych jest niezbędny do osiągnięcia niektórych celów, jakie sobie staw iamy , np. lokalizowanie gór, spotykanie się na rogach ulic itd. Cele, jakie sobie człowiek stawia, wymagają zwykle nakładania sztucznych granic, wyodrębniających zjawiska lizyczne w taki sam sposób, w jaki* my jesteśmy wyodrębnieni — jako rzeczy ograniczone powierzę h nią.

Tak jak podstawowe doświadczenia orientacji przestrzennej człowieka stanowią podstawę metafor orientacyjnych, jego doświadczanie przedmiotów fizycznych (zwłaszcza własnego ciała) dostarcza podstawy do tworzenia niezwykłej

4K